Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Met de ep The Tomb Within en het optreden op Neurotic Deathfest nog vers in het geheugen, werd al duidelijk dat de rentree van Autopsy geen half werk is. Na een vijftien jaar durende scheiding toont Macabre Eternal hoezeer de genrepioniers nog meetellen.
Het album vermengt de jarentachtigdeathmetal met de standaarden van nu. Gebleven zijn de klassieke manier van songschrijven en de ouderwetse studiomores, waarbij alles live wordt opgenomen. Het geeft Macabre Eternal een losse swing, die ontbreekt op deathmetalplaten van nu, daar schiet perfectionisme nogal eens door naar een zielloos eindproduct.
Bij Autopsy hoor je ook in 2011 dat er mensen aan het werk zijn, zonder dat de productie en de nummers zich al te krampachtig aan verouderde standaarden vastklampen. Als zanger én drummer neemt Chris Reifert het niet zo nauw met de exacte timing van zijn verrichtingen. Het gevoel prevaleert. Zijn teksten lijken ter plekke geïmproviseerd en opgejut door het loodzware, gruizige sologitaarwerk, waar hij als een gekooid beest in de kelders van het mortuarium overheen schreeuwt ('Dirty Gore Whore'). Ook in de competitie om de bruutste grunt hoeft Autopsy niet zo nodig te wedijveren.
De band gelooft nog altijd sterk in wat hij doet. Zo sterk dat er kwaliteit in grote hoeveelheden geleverd wordt. Het resulteert in een ongecompliceerde en goudeerlijke plaat van meer dan een uur, waarin 'Sadistic Gratification' met zijn ruim elf onderhoudende minuten een heus deathmetalepos genoemd mag worden. De nieuwe Autopsy liet lang op zich wachten, maar de band maakt zich er niet makkelijk vanaf. En God zag dat de herrijzenis goed was...
http://www.kindamuzik.net/recensie/autopsy/macabre-eternal/21873/
Meer Autopsy op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/autopsy
Deel dit artikel: