Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Tussen alle brave rockplaten die netjes binnen de lijntjes blijven, schittert Automatic Sam in 2011 met Texino. Met niets anders dan gedreven spel, nummers met weerhaken en een spontane productie weet de bruisende rockband punkwortels en het geluid van blues in zich te verenigen. Eindelijk komt er weer eens een band met scherpe randjes bovendrijven.
Met een deel twee van Texino was het viertal makkelijk weggekomen. Automatic Sam verkiest echter anders. De bezettingswisselingen - onvermijdelijk bij een overvolle concertagenda - hebben gezorgd voor een zwik aan het roer.
Was er überhaupt sprake van een vooropgezet plan? Automatic Sam is er de band niet naar om zich aan een vaste koers te houden en absorbeert alles wat zich in de periferie van rock-'n-roll afspeelt. Psychedelica en flink wat extra dynamiek doen hun intrede in het bandgeluid, dat belangrijker is geworden dan losse nummers. Motorpsycho, Sonic Youth, Claw Boys Claw, Dinosaur Jr. en zelfs Victims Family ten tijde van Apocalicious klinken door in Sonic Whip.
De broeierige sfeer is de constante factor op een album dat zich ook tijdens de talrijke ingetogen passages onder de huid nestelt. Dreigen met zweepslagen is immers minstens net zo effectief als constant klappen uitdelen. Zang en instrumenten zijn - tegen de trend in - niet tegen het geluidsplafond aan geproduceerd, waardoor er ruimte blijft voor spanning, zweet en interpretatie.
Quadrofoon, het label dat zich normaliter alleen op vinyl richt, heeft met frisse tegenzin een goedkoop uitgevoerde cd-versie van Sonic Whip uitgebracht. Daar had meer in gezeten. Bovendien verdient de beste Nederlandse rockplaat van dit jaar beter, net als het artwork van Maarten Donders.
http://www.kindamuzik.net/recensie/automatic-sam/sonic-whip/24180/
Meer Automatic Sam op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/automatic-sam
Deel dit artikel: