Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Na een sprankelend openend The Cure-ish riffje valt op The Life I’ve Never Had meteen de 1-op-1 Placebo-zang in. Maar het zijn niet alleen Brian Molko en Co. die opduiken. Het Italiaanse Atman – niet te verwarren met het ambientgezelschap van dezelfde naam – speelt een mix van de betere jaren ‘90 rock. Zonder echt iets toe te voegen komt dat uit bij referenties variërend van Alice in Chains en Dinosaur Jr. tot Weezer. Het songmateriaal is even divers als direct bekend. Beter goed gejat dan slecht zelf verzonnen; het lijkt dan ook een leitmotiv te zijn voor Atman. Op zich is daar niet veel mis mee; menig garagebandje doet niet anders. Toch ligt het er wel erg dik op bij Atman. Pluspunt is dat de band en vooral de zanger het aankunnen om zich door de vele gedaantewisselingen te bewegen.
Live zal het ongetwijfeld jeugdsentimentele gevoelens oproepen om weer terug geworpen te worden in vervlogen tijden van vettig haar en houthakkershemden. Voor een avondje muziekquizzen met vrienden en herinneringen ophalen aan momenten die nooit meer komen, is The Life I’ve Never Had dan ook heel geschikt. Als ze zelfs een paar jaar geleden op een zijpodium van een groot festival stonden, hadden we hadden flink staan te beuken in de pit. Inmiddels is de muziekwereld verder en klinkt Atman pijnlijk gedateerd. En dus komt dit album als mosterd na de spreekwoordelijke maaltijd. Een goed voorbeeld van “too little, too late”. En dat is met de kwaliteiten die Atman zeker bezit, wel een teleurstellende constatering. Get a life! (En doe er iets origineels mee.)
http://www.kindamuzik.net/recensie/atman/the-life-i-ve-never-had/4668/
Meer Atman op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/atman
Deel dit artikel: