Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Ach ja, het zal ook eens niet waar zijn. Maart, de lente laat op zich wachten. Sneeuwballen vliegen in de rondte. Zelfs de slee mag zijn opwachting maken. Elfstedentocht? Het zal toch niet? Allemaal dingen die je niet meer verwacht. Tijden veranderen, maar toch zijn er van die verdomd voorspelbare factoren die het leven oersaai maken. Zo slingeren de grote platenlabels steevast elk jaar een nieuw bandje de wereld in. De nieuwe Coldplay! Lekker, daar zitten we op te wachten. Tien bandjes die allemaal op elkaar lijken.
De laatste tijd is het zelfs een nare gewoonte van de grote labels om een bandje in een voor hun geschikte mal te gieten. Zie Snow Patrol. Een onschuldig, naïef indiepopbandje uit Glasgow. De kleine broertjes van Belle & Sebastian. Mooie, kleine liedjes. Is dat de Snow Patrol die het merendeel nu kent? Dacht het niet. Grootse refreinen, kleinzerige melodietjes, tranentrekkers, euforische meezingers. Vijftien in een dozijn inmiddels. Maar, toegegeven, Snow Patrol doet het goed. Die mannen hebben talent. Een stijlbreuk voor het grote geld. Nou ja, ik zou het ook doen. Rot toch op met je integriteit? Precies.
Nieuw jaar, nieuwe kansen, en daar hebben we Athlete. Fanatieke britpopvolgelingen kennen het groepje vast nog als een springerig en labiel aftreksel van het spoorloos verdwenen Simian. Aan Athlete de beurt om dit jaar massaal de aanstekers in de lucht te laten zwaaien. Coldplay-stijl! Lollig? Ze zijn bloedserieus.
Het toepasselijke openingsnummer ‘Chances’ zet de toon: “Take all your chances while you can / you never know when they’ll pass you by.” Een formule wordt herkauwd: een langzame opening die leidt naar een bombastisch middenstuk met uit keyboards getoverde strijkers die voelen als warme was in je oren. De single ‘Wires’, over zanger Joel Potts te vroeg geboren dochtertje dat in het ziekenhuis werd opgenomen met epileptische aanvallen, mag als Athlete’s versie van Snow Patrols ‘Run’ worden gezien. Megastrijkersgeweld, melancholische vocalen en hartverscheurende teksten. Van dosering is geen sprake.
Elk nummer krijgt eenzelfde behandeling maar de absolute anticlimax wordt bereikt als een vrouwenkoortje “oooohhhh… soul” zingt. Van realiteitsbesef is hier geen sprake. Zo schrijdt Tourist voort als een zielige stumper met trillende beentjes en een traan in zijn ooghoek. Maar of die oprecht is?
http://www.kindamuzik.net/recensie/athlete/tourist/8747/
Meer Athlete op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/athlete
Deel dit artikel: