Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Wie de door Alec Empire geschreven biografie bij het verzameld werk 1992-2000 leest, hoeft geen hoogleraar literatuurwetenschap te zijn om te begrijpen dat voor Atari Teenage Riot de muziek geen doel op zich was. De gebruikshandleiding voor de zelfverklaarde digital hardcore is hier duidelijk in. “Now ATR’s music is out there, for everyone to use, like a tool, a weapon, a thought, an idea or an alternative. It’s time to live and it’s time to die…it’s time to live: Revolution Action!!!!!!!!!!!!” Inderdaad, je ziet elke extremist 1992-2000 al vrolijk op zijn iPod laden en revolutionaire indoctrinatiefilms voorzien worden van de muziek, maar luisteren of dansen ho maar.
Toch zou het Atari Teenage Riot tekort doen om zijn muziek alleen als hulpmiddel voor de revolutie te zien, hoe doeltreffend de platen in die tijd voor dat doel ook geweest mogen zijn. Mede die schijnbare desinteresse in het polijsten van nummers op zich heeft het viertal een uniek muzikaal nalatenschap gegeven. Het concept was eenvoudig: sample opruiende en agressieve gitaarloops (bij voorkeur van Slayer) op een Atari 1040 ST, koppel een Roland TR-909-drumcomputer aan die machine, gebruik deze om Panacea-achtige drill ’n bass-beats eronder te programmeren (Neophyte-stijl gabberbeats voldoen ook), vul eventuele gaten met ravesynthesizers en analoge effectenbakken, en rond dit af met veel Duits-geaccentueerde Engelse vocalen omtrent revolutie, haat en woede. Vergeet daarbij niet het resultaat een handvol decibellen te oversturen, en het prototypische geluid is geboren.
Grofweg een decennium na het hoogtepunt in populariteit blijkt de muziek op 1992-2000 nog altijd doeltreffend. De energie van ‘Midijunkies’, ‘Speed’, ‘Start the Riot’ en ‘Kids are United’ heeft de tand des tijds probleemloos doorstaan. Nog altijd druipen de agressie en de adrenaline met liters van de muziek af. Wel achterhaald is de productie zelf. Zeker met de vooruitgang op studiogebied van de afgelopen jaren is een glimlach niet altijd te onderdrukken. Niettemin was dit ook al in mindere mate het geval op het moment dat het oorspronkelijk werd uitgebracht. Juist die ongevoeligheid voor l’art pour l’art is de kracht van Atari Teenage Riot. Door de muziek vooral als hulpmiddel voor een doel te zien, is het resultaat grotendeels immuun gebleven voor tijdsgebonden kritiek. Wat overblijft is de mate waarin het middel in staat is om de revolutie te ontketenen en te ondersteunen. Eén keer luisteren is voldoende om te weten dat dit doel nog altijd met glans wordt bereikt.
http://www.kindamuzik.net/recensie/atari-teenage-riot/1992-2000/13998/
Meer Atari Teenage Riot op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/atari-teenage-riot
Deel dit artikel: