Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Met twee behoorlijke, op shoegaze geënte platen heeft Asobi Seksu zichzelf de afgelopen jaren op de kaart gezet. De gierende gitaren in contrast met de iele, kinderlijke stem van zangeres/toetseniste Yuki Chikudate geldt tot nog toe als handelsmerk en onderscheidende factor van de band. Op Hush laten ze het gitaargeweld echter grotendeels achter zich. En dan moet je daar wel iets voor in de plaats stellen.
De band verklaart zelf aan het album begonnen te zijn in een dipje, na het uitblijven van een grote doorbraak na Citrus uit 2007. Ze wilden terug naar de basis, dus even geen wall of sound of bergen met overgedubde gitaren. De dromerige pop die daaruit voortkomt, klinkt bij vlagen hoopvol maar net zo vaak uitgeblust en ongeïnspireerd.
Hoewel Chikudate en haar muzikale partner gitarist James Hanna erg hun best doen variatie in de muziek aan te brengen, lukt het ze vaak niet de composities boeiend te houden. Subtiel toegevoegde belletjes, mooi verweven gitaarpartijen, dynamiek, bombast; alles zit er in, maar weinig komt echt over.
Een zorgvuldig georkestreerd nummer als 'Sing Tomorrow's Praise' of het aanvankelijk spannende 'Gliss' starten zo veelbelovend, maar eindigen steeds als doelloze muziekstukken. Hush is daarmee niet een strijdvaardige plaat die je van een band zou kunnen verwachten. Het lijkt alsof ze er zelf niet meer in geloven.
Op wat aardige momenten na (neem het compacte 'Sunshower') komt het album niet verder dan een verzameling goed bedachte puzzelstukjes die maar niet in elkaar willen passen. Alleen wanneer de muur van geluid dan toch nog opgetrokken wordt in 'Me & Mary' en de band de wind er voor het eerst goed onder heeft, hoor je weer even de oude Asobi Seksu. En die was eigenlijk wel zo leuk. Volgende keer weer lekker herrie schoppen?
http://www.kindamuzik.net/recensie/asobi-seksu/hush/18190/
Meer Asobi Seksu op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/asobi-seksu
Deel dit artikel: