http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Arsenal | Oyebo Soul

Een fijn relaxt plaatje voor aangename zomeravonden.
CD, Wha? Roots/N.E.W.S.

Tekst: Dave Roozendaal

Publicatiedatum: 22 mei 2003

De in Antwerpen en Gent gevestigde Hendrik Willemyns en John Roan komen na de singles 'Release' (Wally's Groove world, 1999) en 'A Volta' (Wha? Roots, 2001) nu met hun debuut op langspeelformaat. In tegenstelling tot wat je zou verwachten na de singles, die zeer dansvloergericht waren, staan op het album voornamelijk "echte liedjes". De invloeden uit de Braziliaanse muziek, house, hiphop en house zijn nog steeds onmiskenbaar, maar mede door de inbreng van de gastvocalisten klinkt het geheel vooral poppy. De Britse zangeres Jhelisa geeft haar stem aan de gedragen nummers 'Angola' en 'Far I Have Come', de Congolezen Zeus en Zacharias zingen op het uptempo, door Afrikaanse ritmes voortgestuwde 'Amelaka Motinga', de zeer catchy single 'Mr. Doorman' wordt gezongen door de Portugese Ruth da Costa, terwijl Divine Elementary (New York) en 72 Soul (Brussels) de raps verzorgen. Da Costa zingt ook op het van de scratches vergeven en op een duidelijk door 'Walk On the Wild Side' geïnspireerde gitaarlijn drijvende 'Dinah', terwijl de eerdergenoemde single 'A Volta' nog eens dunnetjes wordt overgedaan, ditmaal echter met een minder prominente housebeat en uitgebreide zang door capoeira-leraar Mario Vitalino dos Santos. Ruth Da Costa keert nog eens terug in 'Longee', dat het meest rockerige nummer van de plaat is met zijn dappere ritmesectie en hoekige gitaren. Met 'Tigerwoods' belanden we vervolgens weer in Afrika, in Mali, om precies te zijn. Zanger Dudu zingt met hoge stem over een dromerige gitaar en een loom deinende beat. Afsluiter 'How Come?' is elektronischer maar net zo dromerig en heeft een beetje een tachtigerjarensfeertje. Niet zoals bij de ontelbare electrocla$hers, maar meer als Tears For Fears ten tijde van 'Everybody Wants To Rule the World', en het akoestische gitaartje doet in de verte wat denken aan het intro van The Smiths' 'How Soon Is Now?'.
Oyebo Soul is een plaat die naarmate je hem vaker draait, steeds beter gaat klinken; een fijn relaxt plaatje voor aangename zomeravonden.