• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Åke Parmerud | Jeu d'ombres

Zweedse electro-akoestische stukken weten niet te overtuigen.
CD, Empreintes Digitales/Staalplaat

Tekst: Bas van Heur

Publicatiedatum: 19 september 2003

Zoals dat gaat: je krijgt een cd toegestuurd - electro-akoestische geluiden uit Zweden deze keer - en je gaat een beetje op het internet naar meer info zoeken over de betreffende artiest en het nieuwe album. Je hebt al een keer naar de cd geluisterd en kan er heel weinig mee. Op het internet echter, kom je voornamelijk laaiend enthousiaste recensies tegen over deze Åke Parmerud, zijn idiosyncratische aanpak en zijn imposante staat van dienst, aangezien hij zich al sinds de jaren zeventig met muziek en multimedia kunst bezighoudt.
Op zulke momenten worden de verschillen tussen de vertegenwoordigers (zowel musici als journalisten en luisteraars) van de "serieuze, nieuwe muziek" en die van popmuziek duidelijk. Waar namelijk de eerste groep op zoek is naar kunstenaars die in een bepaald kader geplaatst kunnen worden en vooral naar artiesten die over vele jaren een bepaalde ontwikkeling laten zien, is de tweede groep toch vooral geïnteresseerd in het nieuwe - hoe oppervlakkig ook - en vooral in het nieuwe van nieuwe musici. Een artiest die langer dan een jaartje of vijf de aandacht weten te wekken, wordt meestal in toenemende mate met scepsis benaderd.

In deze context - want het is in de popcontext dat ik gesocialiseerd ben - maakt een artiest als Parmerud dan ook weinig kans. Wat ik hier namelijk vooral hoor op zijn album Jeu d'Ombres is Disneyland-kitsch gecombineerd met een overmatig zelfbewuste aanpak. Wat te denken van de begeleidende tekst bij het openingsnummer: "The poetic vision of the piece is an image of an old dying actress, drawn into a last flowing sequence of dance through the shadows of her past, while death slowly appears as her partner in the last pas de deux." Alsjeblieft zeg! Kleinburgerlijk romantisch geneuzel dat in het stuk door een harp en synthesizerstrijkers wordt uitgevoerd. Ennio Morricone goes experimental.
Nu is het wel zo dat ik persoonlijk een voorkeur heb voor muziek die gekenmerkt wordt door een bepaalde helderheid ten aanzien van het gebruik van instrumenten, de algehele structuur en datgene wat het stuk zou moeten "overbrengen". Dit album wordt echter vooral door een nogal speelse en drukke aanpak gekenmerkt die me afstoot, omdat het nogal zinloos tussen de verschillende muzikale tradities en ontwikkelingen heen en weer lijkt te springen.

Dit alles gezegd hebbende, enkele momenten hebben een kracht en helderheid die wel interessant zijn. 'Retur' bijvoorbeeld, een stuk uit 1992-93 en uitgevoerd door het Stockholm Saxophone Quartet, is gebaseerd op enkele frasen van een saxofoonsolo van Charlie Parker. Hier wordt op Parker's solo door het kwartet verder gebouwd en wordt zijn zenuwachtige, onrustige, maar sterk gecontroleerde spel nog verder uit elkaar gehaald (en dit nog eens versterkt door het gebruik van de taperecorder). Helaas zijn dergelijke momenten in de minderheid.

http://www.kindamuzik.net/recensie/aring-ke-parmerud/jeu-d-ombres/4015/
Meer Åke Parmerud op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/aring-ke-parmerud