http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Apse | Climb Up
Richtingloze emoprog.
CD, ATP/Konkurrent
Tekst: Sid Meuris
Publicatiedatum: 27 november 2009
Apse is nooit heel goed geweest in het behouden van een vaste bezetting. Sinds hun oprichting in 1999 kwamen en gingen muzikanten geregeld. Tijdens de opnames van dit tweede album vertrekt oprichter/drummer Ezer Lichtenstein echter, wegens 'creatieve meningsverschillen'. Keyboardspeler/gitarist/percussionist Aaron Piccirillo, die al eens een paar keer weggelopen was, is nog wel betrokken bij het initiële schrijfproces, maar zijn bijdrages op deze plaat zijn beperkt.
Zo blijven enkel zanger/gitarist Robert Toher en gitarist Michael Gundlach over van de bezetting die verantwoordelijk was voor Spirit uit 2006. Het mag dus niet verbazen dat de focus van het geluid zich verlegd heeft van de ritmes naar zang en gitaar. De onwereldse sfeer, opgewekt middels tribale space-outrock met postpunktoetsen, is op dit tweede album grotendeels verdwenen.
Spirit was gedompeld in een bad van doem en narigheid en zocht middels intrigerende ritmes naar een uitweg. Climb Up vertrekt niet vanuit een onbestemd buikgevoel, maar zoekt het hogerop. Tohers zang lijkt vaak geëxalteerd naar de hemel te reiken en Gundlachs gitaar beleeft duidelijk een hoogdag als ze zich mag uitleven in grandeur.
Fijn voor hen natuurlijk, dat ze zich beter in hun vel voelen en besloten hebben om de gordijnen open te trekken; soms zetten ze naar verluidt zelfs de vensters op een kier. Hierdoor zijn ze echter kwijtgespeeld wat hen apart en intrigerend maakte.
Opener 'Blown Doors' begint goed genoeg, met roffelende drums en dramatische pauzes. '3.1' is tegendraadse maar lichtvoetige postpunk, met een drijvend, dansbaar ritme en fijne overslaande stemmetjes. Kwestie van hun oude fans nog een beetje mee te krijgen. Vanaf track drie, 'All Mine' gaat het echter mis, met een breed uitwaaierende ballad vol gezwollen emoties.
Wat volgt drijft oftewel te hard op clichématig gitaargeweld of verzuipt in weergaloos geëmoot. 'In Gold' is dan weer verschrikkelijk soft. Een duidelijke lijn zit er niet in Climb Up, dat genre- en stemming-hopt alsof het iets te bewijzen heeft. Als ze in 'Lie' dan ook nog eens een vervelende Radioheadparodie neerzetten, is het welletjes geweest.
http://www.kindamuzik.net/recensie/apse/climb-up/19503/
Meer Apse op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/apse
Deel dit artikel: