http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Anthony Rother | Popkiller

Lichtjes teleurstellende electroclashplaat van de Duitse electro-tovenaar.
CD, Datapunk/N.E.W.S.

Tekst: Vincent Romain

Publicatiedatum: 24 juni 2004

Bij mij thuis staat Anthony Rother met klassiekers als Redlight District, Sex with the Machines en Little Computer People gerangschikt onder de groten van de electro. Op Popkiller gaat de man voor het eerst de electroclashtoer op. Dat wil in dit geval vooral zeggen dat zijn stem veel minder vervormd is. Er is op Popkiller namelijk voor het eerst sinds lang geen vocoder te bekennen. Referenties naar de jaren '80 zijn - kan het nog verbazen? - uiteraard legio. Je hoort hier invloeden van Depeche Mode ('No Love' en vooral 'Who'), Soft Cell ('Punks' en 'Running'), Fad Gadget, DAF en Front 242 ('Bodytalk'). Dansvloerstompers als 'Age' en 'Space' komen dichter in de buurt bij de vroegere, meer puur op electro gerichte Anthony Rother. Maar iets als '10000 Dancer' verwijst met zijn nauwelijks verholen trance-invloeden dan weer helemaal naar 's mans Duitse roots.

Maar is dit nu in al zijn verscheidenheid een goede plaat? Mijn genoegen is niet onverdeeld. Als hij op 'Who' begint te kwelen als een tweedehands Martin Gore of als hij zijn pseudo-diepzinnige maatschappijkritische teksten debiteert als waren het eeuwige waarheden, benaderen wij Popkiller eerder gereserveerd. Van de meer militante electrostompers zijn wij dan wel weer onder de indruk. Misschien heeft Rother ook gewoon pech dat hij het Kraftwerk-model van de fijne, poppy electro zo tot in de puntjes heeft geperfectioneerd. En daarom komt Popkiller over als een plaat die een beetje te laat op de trein springt die door anderen op gang is getrokken. Rother heeft een verre van slechte plaat gemaakt en 's mans productionele skills zijn nog immer dik in orde. Maar in het huidige retro-klimaat klinkt Popkiller nogal gewoontjes, een plaat zoals er wel meer uitkomen. En dan moeten we toch toegeven dat we gezien Rother's indrukwekkende palmares iets meer van hem hadden verwacht.