Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Vilnius, 2003, een straat. Twee bomen, een tuin en een driekamerappartement. Binnenin bevindt zich, op de vloer, het vijfenzeventig jaar oude lichaam van Antanas Rekašius. Schotwond in het hoofd. Na een aantal jaren van toenemende armoede en depressie doet de componist zelf het licht uit.
Dertien jaar later: als een handreiking door het gordijn heen is daar ineens Fonogramatika. Zesentwintig fragmenterische klankschetsen. Strepen, karakters, granietsnippers, hout, schaduw van willekeur. Ergens tussen het ruimtegruis zweeft, van alles en iedereen verwijderd, A. Rekašius.
Vanaf een afstand ontstaan de omtrekken van secuur gespeelde jazz en struintochten langs cafés, grachten, stadsgezichten. De nachtelijke dwaaltochten van Frank's Wild Years. Een saxofoon wringt zich door raadsels van gevonden percussie, gecultiveerde herrie en papieren instructies: de miniatuurchaos van 'Epitaph'.
De pianist verdicht in zijn eentje de ruimte echter aanzienlijk. Alsof na vrije beweging kramp in de spieren kruipt. De piano lekt twijfel. Hier en daar valt een zure noot. De weg voert verder omlaag, totdat er in het grauwe 'Fluorescences' van het aanvankelijk geflaneer geen spaan overblijft. Een zacht gonzende, klinische leegte. In online herinnering wordt Rekašius omschreven als een man met humor. Gevoel voor ironie, het banale, verrassing. Van onder de bodem sijpelt het echter teer; een zwartheid die het jazzkwintet geen moment van zich af speelt. De deur blijft massief op een kleine kier staan, net genoeg ruimte om lucht te laten ontsnappen.
http://www.kindamuzik.net/recensie/antanas-reka-ius/fonogramatika/26713/
Meer Antanas Rekašius op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/antanas-reka-ius
Deel dit artikel: