Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Stapels bouwen. Hoger, breder ook. Als wolkenkrabbers in metropolen, met druk verkeer beneden en onder de grond ook nog. Met vliegbewegingen in de lucht, volgepakt met smog. Licht knettert van videoschermen vol reclame, waarop een fitnessbabe een flesje cola wegtikt. Stapels dus, bij Stefan Hanser zijn het lagen field recordings, die hij voorziet van soms een snufje synthesizer en feedback. Stapels ook die verdicht raken, als webben waarin allengs lastiger lijnen te ontwaren zijn; doeken van Pollock die over elkaar heen geprojecteerd zijn in klank.
Hanser gebruikt onder de naam Anemone Tube elementen uit snoeiharde industriële noise en inktzwarte ambient voor een conceptuele ambientvorm die zijn weerga niet kent. Aan de hand van inspiratie die de componist haalt bij Ballard en Lovecraft, Haneke en Rahner, Pasolini en Ariès verworden straat- en stadsgeluiden op Golden Temple tot een machine van uiterste zelfdestructie; volgens een logica die wellicht frustrerend genoeg lijkt te berusten in de opeenvolging (en herhaling) van zetten die wel tot een humaan schaakmat moet leiden.
Krijsende boodschappen van commercie worden voor de hoogste vorm van waarheid genomen, lijkt Anemone Tube te onderstrepen. Etage na etage hoger bouwen als toonbeeld van menselijk vernuft; zonder dat iemand de vraag stelt of de overdaad wellicht niet schaadt. Het tegenwoordig her en der bewierookte antropoceen als duisterste poel des verderfs, de zwartste pagina van de tijden: de de facto eindfase voor de onvermijdelijke implosie.
Anemone Tube laat geijkte paden van power electronics en industriële noise ver achter zich door de psychologische impact van milieuvernietiging, consumentisme en technologische 'vooruitgang' te vertalen naar verzengende symfonieën die verhalen van een tragiek die allesbehalve - zoals bij Rothko - tijdloos is, maar juist hoogst actueel, hopeloos en tegelijk vol hang naar glorieuze mythe (persoonlijk en collectief) en zelfs, hoe paradoxaal ook, vol ruimte voor contemplatie in overload. Let wel: er is niet één (juist) gezichtspunt; deze complexiteit kent eenvoudigweg vele, soms tegengestelde, gezichten en dankzij Hanser vooral ook: géén chaos.
http://www.kindamuzik.net/recensie/anemone-tube/golden-temple/26636/
Meer Anemone Tube op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/anemone-tube
Deel dit artikel: