• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Amon Tobin | Splinter Cell: Chaos Theory

Amon Tobin is in zijn sport de allergrootste.
CD, Ninja Tune/PIAS

Tekst: Eric van Splunter

Publicatiedatum: 27 januari 2005

De laatste jaren raken meer en meer namen uit de muziekwereld naast filmtunes betrokken bij soundtracks voor games (bijv. Roni Size, Junkie XL). Voor een deel van de muziekindustrie lijkt de gamebranche een prima ontsnapping aan de malaise; een hard groeiende markt die ‘de toekomst’ heeft, vol potentiële nieuwe luisteraars.

Voor de muziek bij het spel Splinter Cell Chaos Theory werd Amon Tobin benaderd met de toezegging dat hij muzikaal op geen enkele wijze concessies hoefde te doen aan het spel. Chaos Theory kan daarom gezien worden als een volwaardig nieuw Amon Tobin-album met tien tracks. Toch is de invloed van het spel evident. Het heeft hem geïnspireerd tot een aantal van zijn donkerste sferen en hardste creaties. Uiteraard geserveerd met beats waar de gesmolten roomboter vanaf sijpelt.

Wie beter dan hij om je het verschil tussen harmonie en volkomen chaos te laten voelen en proeven? Liefhebbers van niet bij te houden, alles aan gort hakselende scheermessenkanonnades kunnen meteen al bij de opener ‘The Lighthouse’ hun hart ophalen. Het lijkt alsof Tobin allereerst even heel duidelijk wil hebben wie hier de scepter zwaait.

Het is de opwarmer voor een nieuwe hellerit door Tobins wereld waarin elk vervormd geluid, van de diepste bas tot de schelste fluittoon naderend onheil en acuut gevaar suggereert, maar zich nooit precies laat duiden. Ook als je temidden van heftige klankenregens meent ergens een genre-etiket aan te kunnen hangen, bijvoorbeeld aan de alles tot puin stampende Mega-Beat in ‘Ruthless’, moddervette hiphop in ‘Kokubo Sosho Stealth’ of de sinistere drum ‘n’bass in ‘El Cargo’, is de draai die hij eraan geeft onnavolgbaar. Met het orkestraal aangezette ‘Clean Up’ eindigt de tocht tenslotte in een ongekend felle en maniakale apotheose. Als de laatste klanken wegebben weet je niet hoe snel je weer op Play moet drukken.

Wat deze plaat in iedere nanoseconde uitademt is ’s mans liefde voor wat hij doet. Het zit in iedere beat, ieder minuscuul geluidje en in de zorgvuldige opbouw naar climaxen waarin alles als in driedubbele Seinfeld-plots tot een ziedend geheel wordt gevlochten. Amon Tobin is in deze sport de allergrootste.

http://www.kindamuzik.net/recensie/amon-tobin/splinter-cell-chaos-theory/8497/
Meer Amon Tobin op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/amon-tobin