http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Alto 45 | 101101

DIY voor dummies.
CD, Happy Capitalist

Tekst: Sid Meuris

Publicatiedatum: 02 augustus 2006

Dit is een van die DIY homemade recording-projecten die de slaapkamer eigenlijk niet hadden mogen verlaten. 'Punk for tired people' noemen ze het zelf, maar laat dat punk er maar af. Dit is niks meer dan indiepop volgens het boekje.

Alles zit op z’n plaats: rammelende gitaartjes, pingelende orgeltjes, vrolijke effectjes, af en toe een rake tekstuele vondst, maar het totaalpakket is verschrikkelijk ongeïnspireerd en generiek. Wie heeft er in hemelsnaam behoefte aan een bandje dat klinkt alsof ze er zelf niet heel veel zin in hebben?
‘Quirky pop’ is een uitdrukking die je vaak tegenkomt als men het over Alto 45 heeft. Als daar mee bedoeld wordt dat ze af en toe in een stuk speelgoed knijpen waar een piepgeluidje uitkomt dan klopt het wel. Bedoelt men echter dat ze onverwacht en vreemd uit de hoek komen, dan weet men niet waar men het over heeft.

‘Let’s Go Out’ begint met een stevig marstempo, waar vreemde zwalpgeluiden overheen gelegd worden. Het klinkt wel fijn, en het is zeer kort. Zonder meer de beste track van de hele plaat. Als ‘The Plan’ volgt weten we echter hoe laat het is: typische indie-gitaren, vervelende zwiepsynths en een drummer die z’n cymbalen geen seconde met rust kan laten. En dan durven ze ook nog eens Sonic Youth te citeren.

In het kneuterige ‘Fell Down Stairs’ combineren ze een akoestische gitaar met een klokkenspel. Voor ‘Sunburn’ houden ze enkel die gitaar over; een kampvuurliedje voor bij de tl-buis. ‘Leaving Suburbia’ is een zeurderig gezongen midtempo sleper met een paar feedback uitbarstingen; de quiet/loud dynamiek heeft zijn beste tijd zo te horen ook gehad.

Zanger James Boyce’s bijna overslaande stem begint na een paar nummers behoorlijk op de zenuwen te werken. Alle songs hebben ook ongeveer hetzelfde tempo: een slenterende struikelpas, waar men ongeduldig van wordt. “Zet er eens een beetje vaart achter”, wil je hen toebijten, “Get it over with!”

Happy Capitalist is hun eigen label. Het is niet verwonderlijk dat ze hun eigen platen moeten uitbrengen, want wie wil hier verder in hemelsnaam zijn tijd aan verspillen? DJ John Peel vond hen wel een tof bandje, maar zo blijkt maar weer dat zelfs die man het soms wel eens mis had.