Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Waarom kunnen alle vrouwen van de wereld niet gewoon allemaal klinken als, laten we zeggen, Dolly Parton? Laten we er niet omheen draaien: zelfs een diva als Parton is vandaag de dag ook niet helemaal meer wat ze is geweest.
Als we kijken naar hedendaagse zangeressen, dan zou Allison Moorer aardig in het plaatje van een voorbeeldige countryvrouw kunnen passen. Bovendien mag het aantrekkelijk heten dat Steve Earle, die sinds kort als haar echtgenoot door het leven gaat, haar nieuwe plaat produceerde. De verwachtingen worden echter niet ingelost.
Op Getting Somewhere, haar debuut voor Sugar Hill, wil ze lief zijn voor iedereen, en dat levert uiteindelijk op dat Allison Moorer nergens terecht komt. Op de momenten dat ze voorzichtig aan het rocken slaat, hoor je ook de invloed van manlief. Helaas durft de blonde zangeres slechts mondjesmaat over de streep te stappen en blijft ze aan de veilige kant, waardoor de meeste nummers nogal oppervlakkig klinken. Juist een plaat die slechts een klein halfuur duurt mag geen niemendalletjes bevatten; het korte Getting Somewhere kent bijna niets anders.
Ik mis de bekende snik in haar ietwat zoete stem. Zowat alle liedjes klinken als toegankelijke countryliedjes zonder de vertrouwde clichés. Of zijn het wellicht doodgewone popliedjes waarmee ze een tikkeltje melancholisch uit de hoek wil komen, zoals Ryan Adams dat zo goed kan? Het laatste wat ik Moorer gun, is voor Amerikaanse Ilse DeLange versleten te worden.
Hoe dan ook, de kersverse tortelduifjes Allison en Earle slagen er vervelend genoeg nergens in om een duidelijk statement te maken, zodat de songs net zo snel wegvloeien als het losse zand tussen onze tenen op een snikhete zomerdag.
http://www.kindamuzik.net/recensie/allison-moorer/getting-somewhere/13503/
Meer Allison Moorer op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/allison-moorer
Deel dit artikel: