http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Alias & Ehren | Lillian
Oma's verwennerij.
CD, Anticon/Konkurrent
Tekst: Erik Hollanders
Publicatiedatum: 02 november 2005
De broertjes Whitney (Brendon is Alias, Ehren is gewoon Ehren) hebben hun muzikale krachten gebundeld en samen een album gemaakt, geïnspireerd door hun in 1994 overleden grootmoeder Lillian. Alias maakt al muziek met Anticon sinds 1998, Ehren is elf jaar jonger dan zijn broer, maar is nu al een muzikaal virtuoos. Zijn alt- en sopraansax, fluit en klarinet vlogen mee over naar Anticonstad Oakland om daar met Alias aan Lillian te gaan werken.
Je moet het wel weten, het gegeven dat Lillian over hun oma gaat. Echt uit de muziek haal je die grootmoederlijke inspiratie niet direct. Er wordt met geen woord over gerept, ergens anders over trouwens ook niet. Maar zo gek is dat niet, Alias had al bij Muted (2003) zijn microfoon aan de wilgen gehangen en Ehren mag dan erg muzikaal zijn, maar nog geen rapper.
Een soort van vocalen kom je op dit album wel tegen, toegevoegd zoals je slagroom op chocolademousse doet. Niet echt nodig, maar wel lekker. Een toefje vervormde samples en ver weg orerende vocoders.
Lillian doet niet direct aan grootmoeder denken, maar het ademt wél de nostalgie waarmee herinneringen aan opoe vaak gepaard gaan. Wat dat betreft zijn de associaties van Alias & Ehren aan hun oma best cliché. De sfeer van Lillian is die van fletse kiekjes, je eerste fiets en lezen bij kaarslicht. En ja, die geproduceerde laag nostalgie die over het hele album ligt doet denken aan Boards Of Canada, hoe kan het ook anders, bij uitstek het boegbeeld van elektronica vol heimwee. Ook op Lillian zijn melodieën langgerekt, sterven strings traag weg, zijn ritmes diep en langzaam en is het overal de mijmering die zegeviert.
Ehrens genoemd instrumentarium maken de stevige en dubby basis van Alias’ synthese organisch en soms jazzy. Een hersenschim van Nils Petter Molvaer popt zomaar op, wel aan de valium. Wat versnellinkjes lager. Op het tempo dat Anticon past. Downtempo.
Dertien nummers lang baant Lillian zich zo dromerig een weg. Met als toegift een krakerig duet tussen saxofoon en piano, een zoete melodie uit een oud speeldoosje.
Alias & Ehren bevestigen met dit album de positie van het Anticon-collectief in moderne muziek: midden op het kruispunt van hiphopgroove, ambientflow en jazzyfeel.
Hoe oma Lillian van Alias & Ehren vroeger echt was is niet uit dit album te halen. Het lijkt erop dat ze wel alle eigenschappen van de universele oma had. Eén woord daarvoor: verwennerij.
http://www.kindamuzik.net/recensie/alias-ehren/lillian/11039/
Meer Alias & Ehren op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/alias-ehren
Deel dit artikel: