http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Alex Smoke | Paradolia

Gehypte Schot lost verwachtingen niet in.
CD, Soma/Rough Trade

Tekst: Inge Janse

Publicatiedatum: 23 maart 2006

Iets meer dan een jaar na zijn debuutalbum Incommunicado is de Schotse Alex Smoke op de proppen gekomen met een nieuwe cd. Paradolia is een klassiek geval van het altijd moeilijke tweede album, want de hybride van elektronisch vernuft en warme klanken op Incommunicado sloeg in als natrium in water.

Jammer genoeg haalt Smokes opvolger het niet bij zijn illustere voorganger. Misschien is het ook de traditionele angst voor verandering waardoor ik Paradolia minder sterk vind dan het debuutalbum van deze jonge producer uit Glasgow. Er staan namelijk wederom prachtige, hypnotiserende melodieën op het album, die op ingenieuze wijze verstrengeld zijn met allerhande drumpatronen. De Schot varieert daarnaast wederom met snelheden en genres; boort een breed spectrum aan geluiden aan, en gaat wederom voor een totale albumlengte van meer dan een uur.

Niettemin kan ik me onmogelijk onttrekken aan het idee dat het succes van Incommunicado het creatieve proces van Alex Smoke geremd heeft. Ik krijg op geen moment de sensatie die ik ondervond tijdens het luisteren naar tracks van het debuutalbum zoals ‘6AM’, ‘Chica Wappa’ of ‘Brian’s Lung’. Wat ik hoor is weer een obscure mannenstem die over een nummer heen is gelegd (vergelijk ‘Don’t See the Point’ en ‘Ditto’ maar eens met ‘Never Want To See You Again‘ ). Weer is er dat contrast tussen acidlijnen en een hoogfrequent geluid (‘Lost in Sound’ en ‘OK’ tegenover ‘Persona‘ en ‘Snider’), en weer horen we de nodige downtempotracks (‘Coda & Clang’ en ‘Jah Future’ versus ‘Make My Day‘). Het probleem is in al die gevallen, naast het gebrek aan vernieuwingsdrang, dat de composities op Incommunicado gewoon beter waren.

Echt interessant wordt het toch nog tijdens ‘Prima Materia’, wanneer er opeens een duister samenspel klinkt met cello- en vioolgeluiden. Ook ‘We Like It Insipid’ en ‘Anima’ zorgen om die reden voor een opleving, aangezien Smoke hier eindelijk nieuwe geluiden uit zijn synthesizers trekt. ‘Something’s Gone’ heet de een-na-laatste song op Paradolia. Typerender kon hij het niet zeggen.