http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Agoria | Impermanence

Dansen laat op zich wachten ondanks meeslepende ambiance.
CD, Infiné/News

Tekst: Timo Koren

Publicatiedatum: 08 februari 2011

Agoria, pseudoniem van de Franse deejay en elektronicaproducer Sébastien Devaud, geniet vooral bekendheid vanwege zijn mixplaat At the Controls uit 2007. Zijn studiowerk, dat voornamelijk in de jaren daarvoor uitkwam, is wat obscuurder. De veelzijdigheid van Devaud, niet alleen als deejay, maar ook als producer, moet echter niet worden onderschat. Hij laveert behendig tussen pop, house, minimal en new wave en flarden van deze invloeden zijn te herkennen op zijn pas verschenen langspeler Impermanence.

Het openingsnummer van de plaat, 'Kiss My Soul', is misleidend: geen kalm opbouwende minimaltrack, maar een lang intro dat bestaat uit een pianoloopje, totdat zangeres Kid A invalt. Dit resulteert in een sinister en soulvol popnummer, maar echt intens wordt het helaas niet. Wel staat het symbool voor de diversiteit die Agoria ook hier weer aan de dag legt. De rest van het album is gevuld met tracks die dichter bij de wortels van de Fransman liggen, minimal en house. Het is dan ook niet verwonderlijk dat deze nummers vele malen overtuigender zijn.

Devaud moet het vooral hebben van zijn subtiliteit: de manier waarop hij strijkers laat invallen, het zachte gehijg tussen de deuntjes door en de wijze waarop hij bruggetjes bouwt binnen de nummers. Hij schuwt prominente vocalen niet en ze werken goed in het elektronicalandschap dat hij creëert. Hoewel het soms iets te gemaakt klinkt, slaagt Agoria er over het algemeen in om een fijne, meeslepende en ietwat donkere ambiance neer te zetten die soms uitnodigt tot dansen, maar pas bij het laatste nummer echt dwingend wordt.

Het is een album dat tijd nodig heeft, juist omdat de muziek zich aanvankelijk op de achtergrond houdt. De wat kortere schetsjes die tussen de lange nummers staan, komen de samenhang van het album ten goede en wat betreft opbouw is er dan ook niks op aan te merken. Agoria's nieuwste is een fijne schijf, maar het is niet de ultieme plaat waar alle danceliefhebbers op hebben gewacht. Daarvoor speelt Impermanence net te veel in op bestaande trends. Desalniettemin een aanrader voor de liefhebber.