Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Feitelijk is dit een nieuwe plaat van Acid Mothers Temple And The Melting Paraiso UFO, maar het drietal (waaronder gitarist en leider Mokoto Kawabata) heeft zich nu maar herdoopt tot het iets beter onthoudbare Acid Mothers Temple SWR. En dat klinkt nogal geflipt. Naar eigen zeggen wil de groep zich laten inspireren door progressieve zeventiger jaren hardrock en psychedelische freak-outs, en dat is meer dan gelukt.
Want als ik al een ding van deze plaat ga onthouden is het het ongelooflijke vrije gefreak. Roepen (laten we het geen zingen noemen) doen ze in het Engels, in het Japans én in een zelfgemaakt taaltje, gemusiceerd wordt er met gitaarriffs die echt alle kanten uitgaan, violen kraaien en krassen en er is drumwerk dat zelfs doorgewinterde improvisatiefans zal verbazen. Let op, dat maakt van SWR allerminst een slechte plaat. Ondanks de schijnbare structuurloosheid hebben we hier namelijk te maken met zeer boeiende muziek die, wat de groep zelf ook mag beweren, zeker in het begin van de plaat, soms dichter bij free jazz ligt dan bij seventies-hardrock. Het etnisch/ritualistische gewauwel (chanten is het bijna) verwijst dan weer wel naar de psychedelica van de late zestiger jaren.
Later op de plaat zijn het toch vooral de woeste hardrockgrooves die je aandacht trekken, maar daartussen durft er ook al eens een cut-up of collage in de stijl van Stockhausen of Nurse With Wound op te duiken. En uiteraard dwingen ze alle bovengenoemde stijlen soms ook in één nummer. Doorzettingsvermogen zal je altijd wel nodig hebben om dit werkje te doorploegen, maar een boeiend werkstuk is het zeker.
http://www.kindamuzik.net/recensie/acid-mothers-temple-swr/swr/10196/
Meer Acid Mothers Temple SWR op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/acid-mothers-temple-swr
Deel dit artikel: