Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Heeft je moeder ook de gewoonte je te trakteren op oudbakken levenswijsheden als 'wie vindt die heeft wat'? Ze zijn oudbakken, maar ook waar. Je moeder zal met de uitspraak doelen op een toevallig gevonden aanbieding in de koopjeshoek, maar hij is ook toepasbaar op de Nederlandse muziek. Tussen alle Voicsts, Gems en Spinvissen kun je zomaar een bandje aantreffen dat wel de moeite waard is. De debuutplaat van het Rotterdamse AC Berkheimer, In a Series of Long Days, is bijvoorbeeld een hele leuke verrassing van eigen bodem.
Het kwartet uit Rotjeknor blijkt hele aardige noisy rock te maken, die vooral vergelijkingen met Sonic Youth en My Bloody Valentine oproept. De schurende en krassende gitaren laten je nogal eens denken dat je per abuis Daydream Nation uit de kast hebt getrokken. De associatie met Sonic Youth ontstaat vooral vanwege de zang van Gwendolijn Douglas en Valentijn Webbers. Ze klinken bijna net Kim en Thurston.
AC Berkheimer gaat echter een stuk droeviger te werk dan de New Yorkse noisepioniers. Nummers als 'La Belle Indifférence' en 'So Much For' roepen de weinig levenslustig klinkende wave van de jaren tachtig in gedachten. Het is fijn chagrijnen met de lekker gruizig klinkende gitaren en dromerig melancholische zangpartijen. Als geheel luistert de plaat dan ook bijzonder aangenaam weg.
AC Berkheimer is een welkome aanwinst voor het Nederlandse clubcircuit. Ja, soms is het geluid nog wat eenvormig en liggen muzikale vergelijkingen met andere bands wel erg voor de hand. Maar dat betekent voornamelijk dat de Rotterdammers het goede pad zijn ingeslagen en dat ze nu de schone taak wacht om een echt eigen geluid te ontwikkelen. Tot dan is In a Series of Long Days een intrigerend debuut van een veelbelovende band.
http://www.kindamuzik.net/recensie/ac-berkheimer/in-a-series-of-long-days
Meer AC Berkheimer op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/ac-berkheimer
Deel dit artikel: