Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Echt grote albums staan los van de waan van de dag. Je kunt je hoofd er even niet bij hebben of geen zin hebben in harde muziek, baanbrekende albums eisen toch je aandacht op, anytime anywhere. AIR's Moon Safari kende deze kwaliteit, het laatste werk van Radiohead en Blur ook. Het heeft te maken met emotie, een muzikale snaar, die collectief doel treft. Dance wordt vaak verweten kil en afstandelijk te zijn, slechts benaderbaar met een dosis pillen in je strot. Los van de onjuistheid van deze bewering zou het goed zijn als Abstrackt Keal Agram (come again?) bij dit soort types eens wat recht zou zetten.
Het geluid is metaal, atmosferisch, maar warm. Machinaal, maar
tegelijkertijd subtiel en klein. Abstrackt Keal Agram is Frans.
Indrukwekkend is dan ook het rijtje gastrappers, waaronder Atoms Family,
die hun meerwaarde bewijzen.
AKA verrast met Cluster Ville, een samenhangend werk. De opbouw
is niet altijd even scherp en ook de warme gevoelens, een alinea eerder
nog uitgesproken, verdwijnen bij de laatste nummers. Toch hebben deze
Fransozen me te pakken.
Luister eens naar het desolate 'Audio Crash', waarin Beth Gibbons en
haar Portishead niet misstaan zouden hebben. Verstop vrouw en kinderen
vast op zolder, want over enkele ogenblikken gaat de poep de ventilator
raken.
Ook 'Petersbourg' kent hetzelfde beklemmende thema, maar is nog iets
begaanbaarder. Het nummer 'Jason Lytle', gek genoeg vernoemd naar de
zanger van Grandaddy, doet je gedachten dwalen naar een Star Wars Film,
waarin langzaam twee massief metalen deuren openen en een nieuwe wereld
zichtbaar wordt. Een fel licht schijnt je tegemoet; het paradijs. Dat
idee een beetje.
http://www.kindamuzik.net/recensie/abstrackt-keal-agram/cluster-ville/4924/
Meer Abstrackt Keal Agram op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/abstrackt-keal-agram
Deel dit artikel: