http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Aaron Booth | Our Last Escape

Lichtvoetige pop met een snik.
CD, Endearing

Tekst: Alexis Vos

Publicatiedatum: 12 mei 2004

Kijkend naar de foto van Aaron Booth op de cover van diens tweede album, vraag je je af wat voor muziek er achter deze man schuilt. Kantoorkloffie, verstrooide haren, tikkeltje nerdy en een achtergrond waarin zijn overhemd in opgaat. Hier wordt een saai bestaan afgebeeld en de muziek zal dan wel vrolijke indiepop zijn die het leven wat dragelijker moet maken. De tokkelende gitaren, opfleurende orgeltjes, handgeklap, koortjes; het is aanwezig, maar komt maar ten dele voorbij. Booth blijkt echt aangedaan door het kantoorklerkwezen en zoekt een uitvlucht. Voortdurend sluimert melancholie en hartzeer door de tien nummers van Our Last Escape zonder aan enige vorm van ironie te lijden.

Niet dat het zwaar op de maag ligt, integendeel. De prettige liedjes blijven door je hoofd sluipen en gauw genoeg zing je mee met 'How Long' en het opbeurende 'Cool Again'. De Canadees vroeg landgenoot Dave Draves wederom om de productie te doen. Draves, die eerder Katleen Edwards aan een prachtige plaat hielp, weet als geen ander een heldere mix tussen pop en roots te vinden en doet ook hier weer uitstekend werk. De steelgitaar zorgt op gepaste momenten voor een traan en de diverse instrumentatie laat Booth boven het singer-songwritersmaaiveld uitstijgen. Tel daarbij de juiste invloeden van The Byrds, Lou Reed en Elvis Costello op en we mogen stellen dat Aaron Booth een welkome aanvulling op ons bestaan is.

MP3: Couldn’t Wait