Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
40 Below Summer put uit alle clichés die er in nu-metal te vinden zijn. De hakkelige riffs. De afwisseling tussen schreeuw en melodieuze zang. De gefrustreerde teksten. De groovende ritmesectie. Maar geloof het of niet; in de eerste zes tracks van dit tien nummers tellende album pakt het vijftal behoorlijk goed uit. Niet origineel, niet creatief en al helemaal niet vernieuwend. Maar wel gewoon goed; met nummers die aanspreken en die voorzien zijn van goede structuren en melodielijnen die lang blijven hangen. Neem bijvoorbeeld het refrein van opener ‘Self Medicate’ (tevens de eerste single) of ‘Taxi Cab Confession’. Of de ‘tribal’ percussie op ‘Rain’, een nummer dat ook weer voorzien is van zo’n pakkende melodie, evenals het adembenemende ‘Breathless’ en ‘Monday Song’.
Bij de zevende track gaat het echter onherroepelijk mis. ‘F.E.’ is namelijk een mislukte samenwerking met Ill Niño-frontman Christian Machado. Dat je vriendjes bent kun je beter op een andere manier uitdrukken dan in een ronduit slechte nu-metalsong. Ook de tracks die volgen lijken de magie van de eerste nummers verloren te hebben. En dan is het inderdaad ‘The Mourning After’. ‘After’ de eerste zes tracks, welteverstaan. Alleen ‘Awakening’ is van het tweede gedeelte van de plaat nog te pruimen...
Het heeft de band de laatste jaren niet meegezeten; na vorig album Invitation to the Dance uit 2001 ging platenlabel London/Sire ten onder na een fusie. Gelukkig heeft Razor & Tie zich nu over de band ontfermt en brengt Roadrunner Records het album in Europa op de markt. Wat mij betreft was een EP echter voldoende geweest. Dat had meer impact gehad dan wat we nu voorgeschoteld krijgen; een sterk begin, met een ietwat tegenvallend einde.
http://www.kindamuzik.net/recensie/40-below-summer/the-mourning-after/4797/
Meer 40 Below Summer op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/40-below-summer
Deel dit artikel: