• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

3 Doors Down | Away from the Sun

Amerikaanse stadionrock volgens beproefd recept.
CD, Republic/Universal

Tekst: Sven Schlijper

Publicatiedatum: 08 maart 2004

Vier nummer één hits in de VS, unit-shifter uit het boekje: goed voor miljoenen CD's. En de hyperpopulaire Amerikaanse stadionrockgroep 3 Doors Down staat zowaar op de nominatie om op Pinkpop te spelen, als we de geruchtenmachine mogen geloven. Ach, als de Sugababes mogen komen, kan dit er ook nog wel bij. Op grond van de nieuwe plaat - Away from the Sun - is het te hopen dat de tourmanager de wegen naar Landgraaf niet zal kunnen vinden.

Away from the Sun bevat twaalf keer afgemeten good ole Amerikaanse spierballenrock in de lijn van Nickelback. Dik geluid, ronkende gitaar, veel aangezet hartenleed; het druipt van 3 Doors Down af. Opener 'When I'm Gone' hakt maar meteen elke hoop op iets anders in hapklare mootjes. Het Chad Kroeger-idioom wordt verkend en op de Xerox geflikkerd. Een beproefde hard-zachtconstructie met tactische pauzes, een Pearl Jam-ten-tijde-van-Ten-achtige solo en klaar. Knap hoe je als band al na dik vier minuten de irritatiegrens kunt bereiken.
En dan moeten we nog een hele tijd. Het harkerige titelnummer bijvoorbeeld, loopt voor geen meter; de teksten huppelen wat zielig achter de maatverdeling aan. 3 Doors Down gooit het album hierna helemaal down the drain: met opgeleukte afgerukte ledematen van tig jaar wél progressieve en originele rock, maak je niet veel meer dan een lelijke vogelverschrikker. Door nota bene grunge-producer Rick Parashar behoorlijk fris geproduceerd, feilloos in balans gemixt en met een nagelvijltje ontdaan van elk ruw randje, valt Away from the Sun eigenlijk vooral op door niet op te vallen. Ook daar is talent voor nodig.

De balans na het beluisteren van Away from the Sun: 10 keer niks en twee best wel kekke poprocktracks van het Nickelback- en Creed-soort waarmee de DJ de dames nog wel de dansvloer op kan porren. Een allegaartje van stevig rocken, balladje hier, stoer doen daar, dikke flows, snerpende solo's, veel terugkijken, heel veel Pearl Jam, vooral niet te moeilijk doen en dat alles overgoten met een zekere southern-rock mayokwak. Smakelijk is het niet bepaald; fastfoodrock voor de patatgeneratie anno 2004. Maar op basis van de plaat nog lang niet in staat om op eigen kracht grote zalen te trekken, laat staan een deukje in een pakje Blue Band te rammen op een enorm openluchtpodium… Alhoewel: ik zie de Pinkpopveteranen al staan met hun afgedragen Iron Maiden-shirts, pot bier in de ene hand en de luchtgitaar in de andere…
Rampzalig? Nee, dat nu ook weer niet. Away from the Sun is gewoon een professioneel uitgevoerd werkstuk van beroepsmuzikanten; een stukje productiewerk waar je niet al te veel intrinsieke kwaliteit van hoeft te verwachten en dat al sleets is voordat het de schappen verlaat. Het succesverhaal 3 Doors Down krijgt met Away from the Sun een vervolg, zoveel is wel zeker, want met meuk verkopen is niet alleen McDonald's groot geworden.

http://www.kindamuzik.net/recensie/3-doors-down/away-from-the-sun/5339/
Meer 3 Doors Down op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/3-doors-down