Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
In bepaalde contreien wordt 13ghosts al bestempeld als de nieuwe Uncle Tupelo; een aardig compliment dat de verwachtingen, in bepaalde contreien, wel erg hoog opschroeft. Persoonlijk heb ik niets met Wilco of welk ander Tweedy/Farrar-geïnfecteerd groepje: de wereld draait me te snel om te stoppen bij de slappe haprock van deze gasten. Vergelijkingen met Uncle Tupelo doen me dus vrij weinig.
Toch heeft 13ghosts een donkere, getormenteerde kant die ik wel kan waarderen. In deze muziek zitten diepe dalen verborgen die af en toe hun weg naar buiten vinden. Tijdens de rustige ballads, zoals het meditatieve ‘Ain’t it Low’ en het duistere ‘The Glorious Death of the Fruit Fly’, schuilt een bijzondere Neil Young-achtige sereniteit. Op andere momenten rockt 13ghosts een southern rockstijl met vettige gitaren en donderende drums. Variatie is een groot goed en op Cicada is er haast geen moment te vinden dat voelt als een sleur of afgedaan kan worden als saai en doelloos. Toch hadden er van de 21 liedjes op Cicada minstens tien gespaard kunnen worden voor een stel e.p.’s of een volgend album. Het resterende deel zou dan een ijzersterk album vormen dat het beste van americana, cajun en country bij elkaar brengt. Teveel van het goede, zegt men dan.
http://www.kindamuzik.net/recensie/13ghosts/cicada/11886/
Meer 13ghosts op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/13ghosts
Deel dit artikel: