http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

1208 | Turn of the Screw

1208 neemt afstand van vervuilende mallpunk junk.
CD, Epitaph

Tekst: Maaike Mijland

Publicatiedatum: 01 februari 2004

In een tijd waarin poppunk haar commerciële hoogtijdagen beleeft, wordt het steeds moeilijker om een geloofwaardig 'puur' product te leveren zonder valse beschuldigingen naar de kop geslingerd te krijgen. Een schepping waar handige marketingtrucs niet vanaf druipen en waarvan niets de authenticiteit (zichtbaar) aantast.

Dat je je echtheid moet bewijzen, realiseren ook de Californiërs van 1208 zich. Turn of the Screw, hun tweede album, moet dat volgens hen aantonen. Zij nemen afstand van de, in hun ogen, 'vervuilende mallpunk junk' en willen hun poppunk voorzien van scherpe randjes en een intensiteit die zo vaak ontbreekt tegenwoordig. De single 'The Next Big Thing' gaat dan ook over de maakbaarheid en vluchtigheid van commerciéle roem. Als artiest wordt je daarbij vanzelfsprekend uitgebuit zolang je succesvol bent en aan de kant geschoven zodra je niets meer oplevert. Slimme keuze als single, want het spreekt tot de verbeelding (zeker in dit Idols-tijdperk) en het is het meest pakkende nummer van het hele album.

Ook de rest van de plaat kenmerkt zich door solide, afwisselende melodieën en loopjes met een eendrachtig samenspel. De toegankelijke stem van zanger Alex Flynn, nota bene het neefje van Greg Ginn (gitarist Black Flag), doen de poppy liedjes uitstekend tot hun recht komen. Invloeden van vooral Pennywise en hier en daar Offspring zijn soms iets te duidelijk te horen, maar overheersen niet het hele album. En dat terwijl Fletcher Dragge, gitarist van Pennywise en co-producer van 1208's vorige album, zich er deze keer niet mee bemoeid heeft. Desondanks heeft de band haar doel grotendeels bereikt; er ligt een album met pure, intense punkpopliedjes, met hier een daar een scherp randje, zonder een identieke kopie van Pennywise te zijn.