Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Dust is een donkere plaat geworden die eerder in de hoek van Portishead en Tricky past dan in die van Cypress Hill.
"Inderdaad. Het is een andere kant van mijn persoonlijkheid. Ik wilde eigenlijk een bluesplaat maken, een moderne bluesplaat. Psycho blues, zo noem ik de muziek die op Dust staat."
Aan de plaat doen verschillende mensen mee, er wordt ook live op gespeeld, maar toch is het een soloplaat?
"Jazeker. Ik heb zelf de muziek geschreven, of toch in ieder geval bedacht. Ik heb toen een paar vrienden van me gevraagd de niet-gesamplede stukken in te spelen, en contact opgenomen met Amy (Trujillo - red.) en Josh (Todd, van de ter ziele gegane band Buckcherry - red.) voor de vocale invulling."
Met name de stem van Amy klinkt meer als een instrument dan als een zangstem. Was dat de bedoeling?
"Het was de bedoeling om alle stemmen, ook die van Greg (Dulli, de ex-zanger van Afghan Whigs die in 'Fat City' de vocalen voor zijn rekening neemt - red.) en Everlast (zang op 'Gone for Good') meer als instrumenten te laten klinken, maar inderdaad, bij Amy komt dat het beste tot uiting. De stem ís toch ook een instrument? Voor mij telt of het in de sfeer van de muziek past, de tekst die gezongen wordt doet er voor mij niet toe. Althans, niet op dit album. Bij rappers is dat natuurlijk anders.
Met Dust heb ik een conceptalbum willen maken, in de traditie van Pink Floyd, of The Who's Tommy. Eén stuk muziek dat uit verschillende delen bestaat die eigenlijk niet afzonderlijk beluisterd zouden moeten worden, of in een andere volgorde. Ik zie het eigenlijk als een soundtrack voor een regenachtige, donkere nacht vol onrustige dromen. Maar goed, iedereen interpreteert het toch op zijn eigen manier. Ik kan niet concurreren met de verbeelding van de luisteraar."
Hoe ben je dan te werk gegaan? Hoe is het idee ontstaan?
"Het idee, tja, opeens was het er, ik kan niet echt een moment aanwijzen waarop ik dacht 'zó moet mijn volgende album klinken'. Ik had een jaar vrijaf genomen van al mijn verplichtingen, ik wilde even geen hiphop meer horen of maken. Om mezelf weer op te laden, even afstand nemen van het leven dat ik op dat moment leidde, omdat ik het zat was. En in die pauze ben ik gewoon wat gaan spelen met samples. Zo kwam ik op ideeën voor liedjes, en langzaam is dat uitgegroeid tot dit album. Ik wilde mijn grenzen weer verkennen. Dat heb ik sowieso altijd al gedaan, maar ik zat in de tijd voor mijn 'sabbatical' toch vooral in de hiphop. En dat gaat vervelen. Mij wel in ieder geval. Ik heb altijd geprobeerd andere soorten muziek te integreren in de hiphop die ik maak, ik bedoel, dat is toch de oorpsronkelijke geest van de hiphop - het genre zelf is ontstaan uit de samensmelting van verschillende soorten muziek, dus dat proces moet gewoon doorgezet worden. Je moet muziek tot je nemen en verwerken tot iets nieuws, dat is de kern van mijn bestaan als artiest. En ik hoef mezelf daar niet toe te dwingen, dat gaat vanzelf. Als kind luisterde ik al naar van alles, Led Zeppelin, Black Sabbath, The Beatles, Pink Floyd, Cream, Creedence, en dan alle soul en disco die mijn ouders hoorden. Heel die beeldenwereld van Cypress Hill, de doodshoofden, de lettertypes, heel die esthetiek heb ik afgekeken van Sabbath. Je moet niet bang zijn om te veranderen. Verandering is goed. Er zijn te veel artiesten die vastgeroest zitten in een bepaalde formule, en misschien is het in de hiphop van vandaag nog wel het ergst van allemaal. Het scoort op MTV dus gaat iedereen dat ding uitmelken, vreselijk. Daarom ben ik erg blij met Anti (het label dat Dust uitbrengt - red.), die laten me gewoon mijn gang gaan, stellen geen eisen. Ze hebben me getekend omdat ze mij als artiest respecteren, niet omdat ik zulke leuke hiphopdeuntjes produceer. Dus als ik een plaat wil uitbrengen waarop bij wijze van spreken alleen maar gepiep en gekraak staat, dan zou dat kunnen."
Er staan al een paar stukjes gepiep en gekraak op het album, als interludes.
"Dat zijn dingen die ik zo af en toe opneem, dan zit ik wat te roken en begin ik met mijn studioapparatuur te spelen. Ik hou ervan om digitale met analoge instrumenten te mengen. Klinkt wel goed, vind je niet?"
Zeker. Hoe kwam je trouwens bij Greg Dulli terecht?
"Ik was een fan van Afghan Whigs, en van Greg's stem, en op een dag kwam ik hem tegen bij een vriend. Ik vroeg of hij niet een keer naar mijn muziek wilde luisteren om te kijken of we iets samen konden doen, en zo geschiedde. Met Everlast was ik al langer bevriend natuurlijk, uit de tijd van House of Pain. Zijn stem is ook fantastisch, vind ik.
Ik werk graag samen met andere mensen, dat werkt inspirerend. Op mijn Soul Assassins-project werk ik ook met veel rappers, meestal jongens die nog door moeten breken. Het liefst heb ik mensen die nog een lange weg te gaan hebben, ik hou ervan om die onder mijn hoede te nemen en ze te begeleiden. Alchemist (producer van o.a. Ghostface Killah en Mobb Deep) is zo iemand, en Lethal (voorheen House of Pain, tegenwoordig Limp Bizkit) ook. Ik zie ze als mijn protégé's."
Waar haal je eigenlijk de tijd vandaan om zo veel dingen te doen? Ik weet dat er een nieuwe Soul Assassins plaat aan zit te komen en naar verluidt ben je ook weer met Cypress aan de slag.
"Nou ja voor dit album heb ik dus een jaar vrijaf genomen, maar inderdaad, ik ben wel weer erg druk. Ik ben weer begonnen met hiphop, met nieuwe moed, zogezegd. Maar ik laat het nu vooral afhangen van mijn stemming. Er zit geen druk achter of zo, ik ben gewoon lekker bezig. De komende maanden zullen sowieso in het teken staan van de promotie van Dust. Vanaf april zal ik gaan touren. In principe wordt het een DJ-show, met vier of vijf draaitafels. Ik wil er ook veel visuals bij hebben. Later wil ik misschien met een band het album ten gehore brengen, maar ik weet het nog niet, we zullen zien. In ieder geval begint de tour in Europa, tenminste, dat wil ik het liefst. Ik vind Europa leuker dan de VS. De mensen zijn hier veel meer open-minded wat betreft muziek. Het lijkt wel of ze het beter begrijpen dan in de VS. Ik weet niet wat het is...
Tegelijkertijd willen Europese bands altijd dolgraag in Amerika doorbreken, ironisch genoeg. Ik wil gewoon muziek maken zonder poespas, en blijkbaar is daar meer publiek voor in Europa dan in de States. Het is ook anders hoe de maatschappij in elkaar zit hier. In de VS zijn alle media in handen van twee of drie enorme bedrijven, of liever gezegd, álles is in handen van twee of drie grote bedrijven. Die moeten allemaal veel geld verdienen, dus krijgt iedereen hetzelfde voorgeschoteld. Eenheidsworst. Op muzikaal gebied blijf je dus met MTV zitten, helaas. Zo'n zender neemt absoluut geen risico's, in ieder geval niet in de States. Vroeger was hiphop all about de kracht van het zelf. Iedereen deed alles zelf. Nu wórdt alles gedaan, het is een formule, zoals ik al eerder zei. Het is de dood van de muziek, van alle creativiteit. Maar gelukkig is er ook nog zoiets als een underground, en daar gebeuren toch mooie dingen. Anticon, Def Jux, Quannum, dat is de toekomst van de hiphop. En The Roots en Common, die zitten zelfs op een major! Dus er is nog hoop."
(foto's: Eric Weiss - www.weissbild.de)
Dust is uitgebracht door Anti en wordt gedistribueerd door Play It Again Sam
http://www.kindamuzik.net/q_and_a/article.shtml?id=2708
Meer Muggs op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/muggs
Deel dit artikel: