Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Makkelijk heb je het als Labradford-fan tegenwoordig niet. De drie heren wonen dermate ver van elkaar af in Amerika dat samenwerken nagenoeg onmogelijk is, of ze zouden al een tweede Postal Service moeten worden. Gelukkig beseffen ze dat het Labradford-geluid te organisch is om te kunnen bewerkstelligen zonder dat gezicht-tot-gezicht contact, maar leuk is het allemaal niet.
Mark Nelson, Labradford-gitarist/zanger, doet het echter ook in zijn eentje (samen met wat electronica) als Pan*American. En daarmee zijn we wel heel erg blij, want dan blijkt zijn moederband ineens niet meer zo heel ver weg. Nelson blijft namelijk in dezelfde dromerige doch spanningrijke geluidsvelden hangen, en doet dat vrijwel even mooi. Zacht kabbelende slaap-postrockliedjes die constant richting ambient lijken te drijven maar daar nooit aankomen, want onderweg is onder die sterrenhemel of in het door de hitte vertroebelde vergezicht net te veel te ontdekken om in diepe slaap te vallen. De sluimertoestand die overblijft is hoogst aangenaam en zorgt, ondanks die melancholische twangy gitaarlijntjes, voor een intens tevreden gevoel. En als op het laatst een flugelhorn voor nog meer sfeer en verstilling zorgt missen we Labradford geen moment meer, en koesteren we Pan*American aan onze brede borst.
http://www.kindamuzik.net/mars/article.shtml?id=6344
Meer Pan*American op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/pan-american
Deel dit artikel: