http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Rhâââ Lovely Festival

Gezelligheid en fijne muziek. Hét alternatief voor een druilerige Stille Zaterdag.
10 april 2004, Cortil-Wodon (B)

Tekst: Hans van der Linden en Geertje Cools

Publicatiedatum: 12 april 2004

Je passeert de taalgrens, rijdt ongeveer een half uurtje rechtdoor, slaat in Eghezée linksaf en vervolgens neem je een baan rechts. Zo kom je vanzelf in Cortil-Wodon, een deelgemeente van Fernelmont waar het op Stille Zaterdag allemaal te doen zou zijn. Naast de kerk ligt daar het schooltje Saint-Martin. Terwijl buiten gure wind en miezerige regen domineerden, konden binnen 500 gegadigden genieten van hartverwarmende concerten van bands die, waarschijnlijk tegen wil en dank, allemaal een beetje aan dezelfde kant van het muzikale spectrum te vinden waren. Cortil-Wodon dus, voor één dag het epicentrum van het Belgische muzikale landschap, maar ook een plaatsje dat je nooit zou vinden als je rechtdoor reed in plaats van linksaf te slaan.

En zo gebeurde het dat we het grootste deel van de set van het Franse Arca misten. De zaal was goed gevuld en de gitaarklanken van het gezelschap rond Joan Cambon en Sylvain Chauveau klonken erg intens. Lange gitaarpartijen werden vergezeld van samples terwijl een tweede gitaar melodietjes speelde die de ruimte binnen de uitgezette lijnen mooi inkleurde. De drie nummers die nog resteerden wisten te overtuigen. Arca klonk krachtig en expressief en deed bijwijlen een beetje aan hun landgenoten van M83 denken.
(HvdL)

De Britten van Souvaris speelden een rommelige set. Met twee gitaren, bas, drums en een orgeltje bouwden ze lange structuren uit die een beetje in mineur weerspiegelden wat andere bands op het hoofdpodium brachten. Niet echt beklijvend dus, en helaas werd het gitaargeluid vaak overstemd door het orgel. Dit laatste instrument werd op een gegeven moment door een accordeon vervangen en de speler verliet zelfs het podium om zich in het publiek te mengen. Doch dit kon allemaal niet helpen. Het werkte niet en de verveling sloeg onvermijdelijk toe. Ook de sympathieke geste van de Britten om het publiek in het Frans toe te spreken, kon hier niet veel aan veranderen. Natuurlijk was hun vocabularium te beperkt maar toch sloegen ze erin om tijdens een stiltemoment grappig uit de hoek te komen met "Sorry about this, it's really embarrassing. Only if I could speak fluent French, I could make some jokes." Muzikaal bleef de verrassing echter uit. Doch de jonge band zit in de goede richting. Misschien een volgende keer?
(HvdL)

De set van Berg Sans Nipple bestond voor het merendeel uit materiaal dat vorig jaar onder de noemer Form Of ... uitgebracht werd. Zoals steeds gingen de drums van Shane Aspegren hand in hand met de samplers en elektronica allerhande van zijn tegenpool Lori Berg, en klonk het resultaat weerom erg organisch. Percussie vormde de onderlaag waarop ze voortbouwden en waarop heerlijke melodieën uitgesponnen werden. Hun blikken vonden elkaar, gedachten werden uitgewisseld en de instrumenten voldgen mekaar op. Shane wisselde tussen melodica en drums en bespeelde soms zelfs beide instrumenten tegelijk. En door sporadisch zijn stem te gebruiken maakte hij een nummer zoals 'A New Soul' nog knapper. De set van het Frans-Amerikaanse gezelschap was erg gelijkend met hun eerdere passages maar was toch iets minder intens en klonk deze keer eens niet zo perfect als bovenvermelde cd. Soms kreeg je de indruk dat de warme elektronische klanken door Lori Berg eerder willekeurig ingevuld werden en dat de nummers meer gedragen werden door de percussie. Afsluiten deden beide heren met een nieuw nummer waarmee ze qua structuur toch een andere weg inslagen. Organisch maar eerder muterend. Ze begonnen met twee xylofoons waarvan de ene vervangen werd door drumpartijen en de andere gaandeweg door samples. En zo volgden de mutaties mekaar nog even op zonder naar een algemeen thema te refereren. Een aanpak die je ook bij Black Dice terugvindt. Zou dit een voorbode zijn voor hun in mei te verschijnen EP Play the Immutable Truth? Een tijdje later werd op een scherm naast het podium de kortfilm Marie-Madelene van Shane Aspegren getoond waarvan de soundtrack in 2002 meteen als de eerste EP van Berg Sans Nipple gold. Een aangenaam initiatief maar helaas werd de zoektocht naar Marie-Madelene overstemd door de soundcheck van Shipping News.
(HvdL)

Buiten is ondertussen de duisternis ingetreden terwijl de Texanen van Explosions In The Sky aantreden voor alweer hun derde concert op Belgische bodem sinds eind januari. Ze spelen exact dezelfde set als tijdens hun passages in Antwerpen en Leuven maar dit kan niet deren. Live is Explosions In The Sky een van de sterkste gitaargroepen van het moment en ook dit concert was weer een emotionele én fysieke ervaring. Het is een van de weinige groepen die live perfect de balans vinden tussen meer ingetogen en -pardon my French- explosievere stukken. Zo'n mooi gitaargeluid ook, ijl en stevig tegelijk: een warme subtiele bas als onderlaag, daarboven een eenvoudige gitaarmelodie, en daar nog eens bovenop de hoge noten van de sologitaar die bijna klinken als trompetgeschal. Het zijn deze hoge noten die hen onderscheiden van muzikale geestesgenoten als Mogwai en Mono en je telkens zo meeslepen naar een andere wereld. Om van de soms haast marcherende drum nog te zwijgen.... Nog één concert, volgende maand in de Botanique in Brussel, en ik ben voorgoed verslaafd.
(GC)

Shipping News kwam speciaal voor het festival vanuit Louisville, Kentucky helemaal naar Cortil-Wodon. Om dit evenement te vieren hadden ze een setje met postkaarten ontworpen en toen de band op het podium verscheen bleek al snel dat ze het enorm apprecieerden dat de organisatie van het Rhâââ Lovely festival hen gevraagd had.
De band bleek intussen uitgebreid. Jason Noble en Jeff Mueller op gitaar, Kyle Crabtree nog steeds op drums en Todd Cook had de bas van Noble overgenomen. Hun laatste studioplaat, de compilatie van hun solomateriaal (Three-Four) niet meegerekend, dateert intussen al van 2001 en de heren bleken de laatste tijd aan nieuwe nummers gewerkt te hebben. Hun set bestond dan ook nagenoeg volledig uit onuitgegeven materiaal. Tijdens het eerste half uur speelden ze erg lange, gitaaraangedreven nummers die qua sfeer nog het meest in de buurt kwamen van wat de band op Very Soon, and in Pleasant Company deed maar het accent lag iets meer op de continuïteit. De nummers waren erg lang en de gitaarinvulling van Mueller was minder tegendraads dan we tot nog toe van hem gewend waren. Afgezien van het eerste nummer, waarin Mueller eerder slogangewijs wat flarden tekst doorheen weefde, nam Jason Noble de vocalen voor zijn rekening. Soms zorgde dit voor mooie momenten en een enkele keer passeerde er een fragment dat zeker niet onder moest doen voor zijn bijdrage aan het legendarische Rodan (waar hij ooit gitaar en zang voor zijn rekening nam). Als hij echter op normale frequentie zong, bleek zijn stem toch tamelijk monotoon te worden en begon je bijna te verlangen naar het moment dat Jeff Mueller het zou overnemen. Doch voordat de verveling ook maar een kans kreeg om toe te slaan, werd er een instrumentenwissel doorgevoerd. Jason Noble nam zijn bas terug op en Jeff Mueller begon staccato-gewijs in de microfoon te schreeuwen. Ook de hardere gitaarpartijen wezen volledig de richting van Save Yourself, de eerste plaat van Shipping News uit 1997, opgenomen tijdens het hoogtepunt van Muellers andere band, June Of 44. Wat volgde was een afspiegeling van Shipping News in hun oude bezetting en het nieuwe bandlid, dat intussen gitaar speelde, bleek eerder het vijfde wiel aan de wagen geworden te zijn. Tot slot volgde er nog een instrumentaal nummer waarin de gitaarpartijen zoals weleer tegendraads klonken (doch ingetogen), en zodoende werd er een prachtige complexe sfeer opgebouwd. Helaas komt er aan alles een eind en nu was het niet anders. Na vijftig minuten verlieten ze het podium en lieten ze uw recensent met gemengde gevoelens achter. Het was een set vol nieuw materiaal waarin vele mooie momenten passeerden. Anders dan verwacht maar daarom niet minder. Maar toch jammer dat er geen oud materiaal gespeeld werd.
(HvdL)

Migala kan een postmoderne band genoemd worden. Met invloeden uit verschillende hoeken -folklore, americana, postrock, country & western- en een divers instrumentarium -gitaren en drums natuurlijk, aangevuld met toetsen, mondharmonica en accordeon- maken ze een eigen typisch geluid dat perfect geïllustreerd werd door de begeleidende beelden, hier helaas wegens het beperkte potentieel van de zaal een beetje weggestopt in een hoekje. Intertekstualiteit alom dus. Het eerste deel van hun set was duidelijk geïnspireerd door de Southwest en de beelden uit klassieke zwart/wit-westerns, The Last Picture Show, The Searchers en zelfgemaakte opnames van Arizona vulden deze sfeer aan. Wel een beetje vreemd zo in een godvergeten Waals dorpje maar het publiek kon dit wel smaken. Het tweede deel was voorbestemd voor de meer melancholische nummers van deze Spaanse band, iets minder geïnspireerd door de net genoemde invloeden maar daarom niet minder sterk. Net voor het einde van het laatste nummer viel de elektriciteit uit maar toen dit euvel hersteld was breide Migala nog een mooi slaapmutsje aan hun sfeervol concert, en voor de meesten ook aan het festival.
(GC)

Intussen was het al na half twee en was de nacht al een hele poos ingetreden. Tijd om de duisternis in te stappen en de heenreis aan te vatten. Doch met de hartverwarmende herinnering aan een fijn en gezellig festival in je achterzak. Dat het volgend jaar even sterk moge zijn!

Deel dit artikel: