• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Widowspeak

Ongrijpbare dromen in de woestijn.
27 april 2013, Vera, Groningen

Tekst: André Rozendaal

Beeld: Anna Hiep

Publicatiedatum: 30 april 2013

Wie van avontuurlijke droompop met hees zuchtende dameszang houdt, had aanvankelijk een prachtaffiche met The Luyas en Widowspeak. Wegens ziekte zegden The Luyas helaas af, zodat alleen Widowspeak speelt. Wellicht voor velen de moeite niet meer waard om te komen: er zijn schandalig weinig mensen aanwezig.

Niet dat je een uitverkocht huis mocht verwachten, want The Luyas trokken eerder in Vera iets meer dan vijftig man. Misschien hangt rond dergelijke bands toch te veel een nichezweem. Maar de thuisblijvers krijgen ongelijk: Widowspeak toont op weergaloze wijze aan dat slecht bezochte concerten dikwijls uitgroeien tot iets moois.

Op tweede plaat Almanac maakt Widospeak het melancholieke palet nog breder dan op de eerste. Hoewel subtiele nuances de plaat meerwaarde geven, zijn deze door de vlakke productie lastiger te ontdekken. Hoe anders is dat live: met een subliem afgesteld geluid word je vanaf de allereerste tonen meegenomen op een indrukwekkende trip langs onder andere dreampop, mariachi, shoegaze, spaghettiwesternsoundtracks en donkere collegeradiopop uit begin jaren negentig.

De partijen van de vijf relaxte muzikanten zijn in dat prachtgeluid fraai te onderscheiden, zodat de filmische muziek je volledig in bezit neemt. Aanjager is gitaar spelende hippie Robert Earl Thomas die schijnbaar achteloos de meest beeldende geluiden uit zijn instrument tovert, daarbij laverend tussen lieflijk getwinkel, spannende slidegeluiden en gruizige shoegaze. De bijna verlegen pratende toverfee Molly Hamilton zingt mysterieus en verlangend als Hope Sandoval in haar beste Mazzy Stardagen, terwijl ze gelijk Cocteau Twins' Liz Fraser schuchter heen en weer wiegt.

Live blijkt hoe muzikaal vernuftig Widowspeak is en, nog belangrijker, hoe ongrijpbaar deze is. Zalvende drums en sfeervolle orgeltonen doen geslaagde een-tweetjes, terwijl Thomas moeiteloos schakelt van stevige fuzzgitaar naar zacht getokkel. De songs zijn vrijwel hetzelfde als op plaat en de groep gunt zichzelf geen pauze tussendoor. Bij sommige concerten bepaald geen aanbeveling, maar deze klanken zijn zonder opsmuk al boeiend genoeg en de band voorkomt zo dat je al te zeer afdwaalt.

Ondanks de lage opkomst trakteren ze het dromerig meebewegende en enthousiast applaudisserende publiek nog op een toegift, die ze afsluiten met een mystiek 'Wicked Game' van Chris Isaak. Zo besluiten ze een indrukwekkend optreden in stijl: met totale overgave van zowel band als publiek.

http://www.kindamuzik.net/live/widowspeak/widowspeak-2007/23957/
Meer Widowspeak op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/widowspeak