• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Whitesnake / Walking Papers

Oude cockrocker doet eindsprintje op spierwitte klittenbandgympen.
18 juni 2013, 013, Tilburg

Tekst: Martÿn ter Haar

Beeld: Michel Meeuwissen

Publicatiedatum: 20 juni 2013

Bij zijn zoektocht naar een goede nieuwe band is ex-Guns n' Rosesbassist Duff McKagan nu uitgekomen bij The Walking Papers uit zijn thuisstad Seattle. Hij heeft daar gezelschap van een andere oude bekende uit de jaren negentig, ex-Screaming Treesdrummer Barret Martin, en Jeff Angell en Benjamin Anderson van het onbekende The Missionary Position op zang/gitaar en toetsen. De soulvolle, bluesy hardrock die ze maken als Walking Papers is ambachtelijk goed, maar haalt net niet het niveau van bijvoorbeeld een Rival Sons. Toch laat de band zeker geen verkeerde indruk na. Walking Papers heeft vooral een fijne boogie in huis. Nu nog een kleine stap omhoog in de kwaliteit van het songmateriaal.

Whitesnake foto's] zanger David Coverdale mag de zestig gepasseerd zijn, hij ziet er nog fit uit. De blouse kan nog schaamteloos bijna helemaal open, met daaronder uiteraard een hele zilvermijn aan kettingen. Hij is wel overgestapt op hetzelfde soort spierwitte merkloze gympen met klittenband dat niet-rockster Amerikaanse mannen van zijn leeftijd en masse dragen. De kleur matcht perfect met zijn al even oogverblindende witten kunstgebit. Zijn podiumact is zo geforceerd cock rock, met continu de microfoonstandaard als stand-in fallus, dat het bijna parodie wordt.

Uiteraard heeft Whitesnake wel de beschikking over een flinke catalogus aan klassieke hardrocksongs. Coverdale heeft een professionele band met zowel oudgedienden als jonkies om zich heen verzameld die dat materiaal moeiteloos neerzetten. Dit inclusief een flink deel van de zang, want Coverdale is het eerste gedeelte van het optreden duidelijk de zwakke schakel. Zijn stem heeft duidelijk geleden onder het klimmen der jaren. Meestal zet hij het nummer nog wel in, maar dan laat hij dus al snel grote delen van zangpartijen over aan de rest van de band en treedt hij zelf verder vooral op als een soort gangmaker.

Het houdt dus al niet over, maar het kan nog erger. De uiterlijke fitheid van Coverdale blijkt namelijk maar schijn, want hij heeft erg behoefte aan rustmomenten. Op de toetsenist na krijgen alle bandleden daarom een solo. Dat is dus een drumsolo, een mondharmonicasolo door de bassist en een aparte solo voor elke van beide gitaristen. Van die twee maakt Reb Beach er nog wel iets van, maar het gepruts dat Doug Aldrich laat horen heeft verdacht veel weg van het solowerk van Nigel Tufnel in Spinal Tap.

Net als het optreden helemaal als een nachtkaars lijkt uit te gaan, is daar Adriaan van den Berg. De Nederlandse gitarist maakte ooit deel uit van de band en komt bij Whitesnakeoptredens in den lande wel vaker weer meedoen. Of dat breekt de routine óf Coverdale bewaart wat hij nog in de tank heeft voor de hits op het einde, want zodra Van den Berg op het podium stapt gaat de zang met een reuzensprong vooruit. Zo komen hits als 'Children of the Night', 'Bad Boys', 'Here I Go Again' en 'Still of the Night' wel goed uit de verf. In een zeer spaarzaam begeleide versie van het Deep Purplenummer 'Soldier of Fortune' heeft Coverdale helemaal de ruimte om de blijkbaar toch nog wel degelijk aanwezige vocale klasse te etaleren.

Die eindsprint is alleen wel een beetje kort, zeker als de ticketprijs van boven de vijftig euro in acht wordt genomen voor een niet al te lang optreden zonder enige verder opsmuk. Coverdale doet er kortom goed aan zich te bezinnen: of zorgen dat hij een heel optreden lang zonder allerlei kunst- en vliegwerk op niveau kan opereren, bijvoorbeeld door minder shows van meer kwaliteit te geven, of met pensioen gaan.

http://www.kindamuzik.net/live/whitesnake/whitesnake-walking-papers/24080/
Meer Whitesnake op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/whitesnake