• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

White Rabbits / These New Puritans

Dreunende drums in broeierige bovenzaal.
06 mei 2008, Paradiso, Amsterdam

Tekst: Hans Vrijmoed

Beeld: Niels Vinck

Publicatiedatum: 08 mei 2008

The Fall-epigonen en hippe Brooklynvertegenwoordigers; niet de meest logische combinatie. Officieel zijn het ook twee losse concerten, maar wie na These New Puritans blijft hangen, kan White Rabbits gratis meepikken. En om er nog een niet logische band aan vast te plakken; wie op tijd het terras verruilt voor Paradiso, krijgt er met de twee uur vertraagde Hawksley Workman nog een mooie support-act bij.

Ooit de revelatie op Lowlands (2002) en vervolgens smaakmaker op London Calling en Crossing Border, maar daarna bleef het betrekkelijk lang stil rond de theatrale Canadees. Op de momenten dat de enthousiaste aanhang niet meezingt met het uptempo materiaal, weet Workman de warme bovenzaal muisstil te krijgen met het meer ingetogen werk. Maar het zijn vooral de bizarre covers die ineens de kop opsteken; van Beyoncé tot Supertramp. Soms, zoals bij Culture Clubs 'Karma Chameleon', nog mooier dan het origineel. Nog verbazingwekkender dan deze selectie is dat bijna iedereen in de zaal alles woord voor woord mee kan zingen.

Na de twee uur vertraging van Workman, beginnen These New Puritans [foto hierboven] gelukkig maar één uur later dan gepland. De Britten mochten al eens een soundtrack maken voor de collectie van Dior. Het is te hopen dat zanger Jack Barnett op de modefeestjes in een andere outfit loopt; op het podium van Paradiso oogt hij als een mislukte Pino.

De band weet het volle geluid van Beat Pyramid live niet echt over te brengen en Barnett is nauwelijks te horen. Het zal de bezoekers worst wezen; op de eerste rijen groeit het woeste gedans uit tot een bescheiden moshpit. Het debuut komt in het half uurtje helemaal langs en vooral bij single 'Elvis' en set-hoogtepunt 'Swords of Truth' is het feest. Zij tillen het optreden samen met de knallende drums en de dwingende baspartijen naar een voldoende.

Het is inmiddels na middernacht als White Rabbits [foto hierboven] mag beginnen. Achteraf een beetje jammer van de volgorde - of van het tijdstip - want qua respons blijft het een beetje achter bij de andere twee bands. Aan de band ligt het niet, het zestal uit Brooklyn - tegenwoordig het muzikale epicentrum van de VS? - kent vooral met de twee drummers energieke blikvangers en de zomerse liedjes doen het prima met deze temperaturen; de door de band verzonnen term 'honky-tonk Calypso' dekt de lading uitstekend.

Net als bij Workman wordt er druk van instrument gewisseld; bij 'While We Go Dancing' komt een van de drummers achter z'n kit vandaan om quatre-mains mee te spelen met zanger-toetsenist Stephen Patterson, de andere drummer doet even later hetzelfde bij 'The Plot'. De bassist en toetsenist wisselen elkaar af op de losse trommel. Bij These New Puritans bleek die stuwende ritmesectie de redding, bij White Rabbits is al deze percussie af en toe teveel van het goede. Hier blijkt het onweerstaanbare songmateriaal weer de redding voor een geslaagd debuut op het Europese vasteland. De uitgelaten groepsknuffel in het zijgangetje spreekt boekdelen.

http://www.kindamuzik.net/live/white-rabbits/white-rabbits-these-new-puritans/16952/
Meer White Rabbits op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/white-rabbits