• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

White Fence / The Feeling of Love

Luid, vuig en beklijvend.
01 december 2012, Vera, Groningen

Tekst: André Rozendaal

Beeld: Oscar Anjewierden

Publicatiedatum: 02 december 2012

Ongedurig als ze zijn, hebben garagerock/punkmuzikanten lang niet genoeg aan één band. Tim Presley uit Los Angeles is er zo eentje. Hij speelt in de psychedelische rockband Darker My Love, speelde gitaar in The Fall, maakte dit jaar een plaat met Ty Segall en is beeldend kunstenaar. Zijn soloproject White Fence brengt hem naar Vera.

Als voorprogramma neemt hij The Feeling of Love mee. Het jonge drietal uit het Franse Metz geeft, op een hoog geluidsvolume, een opwindend optreden. Met tribale drums, gierende gitaren, simpele maar effectieve orgeltonen en brutale klaagzang laveren ze tussen Moon Duo, The Velvet Underground en Spacemen 3.

De dreinende songs staan stevig in de jaren zestig, maar het gitaargif net zo goed in het heden. Hoewel soms wat eentonig, is de band prima op elkaar ingespeeld. Al had de drummer bescheidener mogen spelen; dan was dit fijne psychedelische halfuurtje helemaal af geweest.

White Fence' [foto] nieuwe is Family Perfume Volume 1 & 2. De dubbelaar kent nogal fragmentarische songs, gelieerd aan psychedelische jarenzestig- en -zeventigrock. Naar verluidt schreef Presley het leeuwendeel vlak na het ontbijt, zodat ze slechts gedeeltelijk beklijven. Hoe anders is dat op het podium van een matig gevuld Vera.

Met zijn gitaar hoog op de borst, is Presley live allerminst slaperig. Hij en zijn enigszins wereldvreemd ogende band geven een enerverend uurtje elementaire gitaarmuziek ten beste. Waarin ze de jaren zeventig overslaan ten faveure van prachtig golvende sixties garage, die soms de rauwe nederbeat van The Outsiders en Q65 oproept. Vuig, melodieus, luid en effectief.

Presley is geen geboren zanger: zijn droge vocalen verzuipen aanvankelijk in het gitaargeweld. Toch zorgt een verhoogde galmdosis voor balans. De meeste roem pakt hij met fraaie, van fuzz doordrenkte solo's die vele zijwegen inslaan, maar altijd weer landen in het sjabloon van de slaggitarist. Die, als een volleerd tovenaar, vanuit een mysterieuze knopjeskoffer Presleys gitaarspinsels af en toe van extra gruizige effecten voorziet.

Contact met het publiek is er nauwelijks, wat de drie gitaristen versterken door nogal eens met de ruggen naar het publiek te spelen. Maar het doel heiligt duidelijk de middelen. Wanneer ze in een kleine kring rond de drummer staan, leidt dat tot gitaarmagie waarin alles op zijn plaats valt. Het publiek knikt dan nog instemmender met het hoofd en zag dat het erg goed was.

http://www.kindamuzik.net/live/white-fence/white-fence-the-feeling-of-love/23469/
Meer White Fence op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/white-fence