http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Voxtrot

Welk kippenvel?
14 augustus 2007, EKKO, Utrecht

Tekst: Sven Schlijper

Publicatiedatum: 21 augustus 2007

In het kader van De Avond van het Kippenvel treden in EKKO veelal zoetgevooisde bands op, die grossieren in prettig in het gehoor liggende indie- en singersongwriterpop. Denk daarbij aan Spinvis, Solo of Anne Soldaat. De omlijstende plaatjes van de dj’s volgen hetzelfde stramien, waarin niet zelden Belle & Sebastian te ontwaren vallen.

Na een paar ep’s speelt het Texaanse Voxtrot zich op SXSW 2006 nadrukkelijk in de kijker van de muziekkritische goegemeente. Verhalen over de nieuwe Belle & Sebastian worden in hoofd, hart en koffer mee naar Nederland gebracht. Met spanning wordt uitgekeken naar de release van debuutalbum Voxtrot.

De plaat kent inderdaad momenten van brille, waar Voxtrot in de buurt komt van de melancholische prachtpop waarop Glasgow wereldwijd patent leek te hebben. Ook Death Cab For Cutie en The Shins zijn rond doorheen het album hoorbaar. Maar over het geheel genomen is het een slappe bedoening met teveel missers.

Dat deert weinigen in EKKO, dat bomvol staat en gebukt gaat onder een zweterige hitte die de benaming zwoel allang voorbij is. Voxtrot is een deel van het instrumentarium kwijt, maar lijkt ook anderszins door de hitte bevangen. Fel en furieus trekken de vijf van leer, om te vervallen tot een middelmatig collegerockbandje. Waarom staat de gitaar op een smerige distortionstand? Waarom blaast de band op het podium zo hard? Waar is de zachtaardigheid gebleven? Is nietsvermoedende trommelvliezen slopen de Texaanse manier om indruk te maken?

Voxtrot draait zijn bij vlagen zeer fraaie songmateriaal vakkundig de nek om in een show van zieltogende ondermaatsheid waar een Weezervoorprogramma zich voor zou schamen. De pathetische bewegingen van zanger Ramesh Srivastava werken op de jeukzenuwen en slechts zeer sporadisch – zoals in de swingende ballad ‘Ghosts’ – breekt Voxtrot door het rockpantser en betoont het zich fragiel.

Dan is er voor even kippenvel en droomt EKKO weg naar verloren liefdes en zachtmoedige indierock. Helaas zijn deze momenten te spaarzaam en moet je in een muur van geluid veel te vaak met een vergrootglas op zoek naar de Smithsachtige melodielijnen en knappe arrangementen. Laat staan naar de vrijwel onverstaanbare wonderschone teksten. Voxtrot speelt een rockende festivalset, prima voor op Lowlands, maar vrij ongezellig tijdens De Avond van het Kippenvel.

Beeld uit KindaMuzik archief; door Jelmer de Haas.