• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Viet Cong

Zorgvuldige opwinding.
19 november 2015, Vera, Groningen

Tekst: André Rozendaal

Beeld: Bob de Vries

Publicatiedatum: 22 november 2015

Eerst was er Women, een stel Canadezen uit Calgary dat gedrogeerde muziek voor gedrogeerde luisteraars maakte. Ruim vijf jaar geleden alweer leverden ze kort na elkaar twee vage maar uitstekende platen af. Psychedelica uit de jaren zestig met als belangrijkste inspiratiebron Pink Floyds Syd Barret vormde een belangrijke pijler voor bij vlagen wondermuziek. De band klapte uit elkaar na een vechtpartij op het podium en het overlijden van gitarist Christopher Reimer.

Bassist en zanger Matt Flegel en drummer Mike Wallace raapten vervolgens de scherven bij elkaar om met twee nieuwe gitaristen verder te gaan onder de naam Viet Cong. Een ietwat lukraak gekozen bandnaam die voor de groepsleden zelf slechts verwijst naar het explosieve basspel van Flegel. De Vietnamese gemeenschap in de Verenigde Staten heeft hier meer moeite mee omdat Viet Cong een communistische guerrillagroep was tijdens de Vietnamoorlog. Een band hiernaar vernoemen beschouwen ze als racistisch, omdat de voornamelijk blanke indiemuziekscene geen idee zou hebben waar de naam naar verwijst. Omdat het de groep gaat om het maken van muziek, wordt bandnaam binnen afzienbare tijd veranderd.

Op het podium van een goed bevolkt Vera blijkt dat het viertal in muzikaal opzicht zorgvuldiger te werk gaat. Viet Cong put uit ruim veertig jaar tegentonen. En hoewel de invloeden uit onder meer jarenzestigpsychedelica, postpunk en progrock van bands als This Heat en Gang of Four meer dan eens komen bovendrijven, geeft de band er in drie kwartier een opwindende draai aan. De magnifieke geluidsafstelling, gecombineerd met een rookmachine die overuren maakt en een indrukwekkende lichtshow, versterkt de opwinding.

Matt Flegel brult als een losgeslagen David Bowie zijn existentialistische teksten in de microfoon, terwijl de twee gitaristen loosgaan met dwarse lijnen waar je geen vat op lijkt te krijgen. Maar juist dat is het sterke punt van Viet Cong: op een eigenzinnige manier spelen met bombast, mystiek en een beetje noise op zijn tijd. Het sleutelnummer is 'March of Progress', waarin spierballendrummer Wallace een verpletterend industrieel ritme neerlegt dat voorafgaat aan heldere en zweverige zang- en gitaargeluiden.

De songs van de titelloze, ongrijpbare, maar vooral massieve tweede plaat vormen uiteraard de hoofdmoot van het zeer boeiende optreden. En dat betekent dat de formatie naast dromerige tonen eveneens gortdroge postpunk produceert, waarbij de melodie met behulp van toetsen niet uit het oog verloren wordt. De uitvoering van de vindingrijke nummers verschilt daarbij niet eens zo heel veel van wat Viet Cong op plaat doet. Toch is dit ruim voldoende om er een zinderend concert van te maken.

http://www.kindamuzik.net/live/viet-cong/viet-cong-9709/26365/
Meer Viet Cong op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/viet-cong