http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Horace Andy

Nooooo stress in de Vaartkapoen.
27 oktober 2004, Vaartkapoen, Brussel (B)

Tekst: Ute Egghe

Publicatiedatum: 01 november 2004

Molenbeek is een aparte buurt in Brussel. Iedereen waarschuwt je van tevoren dat je er beter niet alleen rondloopt, zeker niet als meisje. Ware het niet dat ik nét in die buurt op pad ben voor KindaMuzik: Horace Andy treedt op in de Vaartkapoen, beter bekend als 'VK'. Hoewel Horace Andy al veertig jaar muziek maakt, zijn er vooral twintigers komen opdagen. Dat komt allicht doordat de Jamaicaan pas bij het grote publiek bekend is geraakt door zijn vocale bijdragen voor Massive Attack gedurende de jaren negentig. Zijn nasale, schokkende stemgeluid herken je uit de duizend, denk maar aan nummers als 'Man Next Door' en 'One Love'.

Maar Horace Andy betekent zoveel meer. Bewijs daarvan zijn de vele rasta's in de VK. Hij komt van Jamaica en reggae is Andy's ding. Al vanaf de jaren zestig maakte hij muziek. Gedurende de jaren zeventig is hij doorgebroken met singles als 'Skylarking' en 'Oh Lord Why Lord'. Naast schrijven houdt hij ervan om zijn nummers te hérschrijven. Daardoor bestaan er zeer veel verschillende versies van zijn liedjes. Midden jaren tachtig waagde hij zich zelfs aan nummers die in een dancehall niet misstonden, zoals 'Sweet Music'. Nadat hij een aantal jaren in de Verenigde Staten heeft gewoond, verhuisde hij naar Londen. Hij bleef muziek maken in de danssfeer en dat versterkte alleen maar toen hij in 1990 begon samen te werken met Massive Attack. De band was op dat ogenblik nauwelijks bekend. Toch verdween de liefde van Horace Andy voor reggae nooit, getuige daarvan is het album 'Horace Andy Sings Bob Marley' uit 1998.

De VK is met haar kleurrijke lichtjes en gezapige reggaesfeertje een oase van rust in het jachtige Brussel. De begeleidingsband van Horace Andy, The Homegrown Band, steekt vanaf de eerste noot een vrolijk feestje in gang. Zij die uitkeken naar wat triphop of andere elektronische klanken komen bedrogen uit. Het is enkel reggae dat de klok slaat. Niet bepaald mijn favoriete genre, maar van een teleurstelling mag ik niet spreken.

Twee saxofonisten, een trompettist, een basgitarist, gitarist, keyboardspeler en een drummer; dat is The Homegrown Band. Het is een vrolijke bende van mannen die van over de hele wereld lijken te komen, maar Andy verduidelijkt dat ze allen van 'Jah' afkomstig zijn. De zanger zelf huppelt voor zijn 53 jaar nog vlot op het podium. Met reden, want zijn liedjes worden op gejuich onthaald, waaronder 'Money Is the Root of All Evil'. Reggae is geen synoniem voor eentonige nummers, want de acht muzikanten variëren op speelse wijze. Een knap samenspel door de blazers, een dubmoment dankzij de toetsenist en vooral opzwepend drumspel. Reggae klinkt vanavond bijzonder energiek, maar doet soms ook zwoel en sexy aan, zoals het overbekende 'One love'. Met 'Spying Glass' windt Horace Andy het publiek om zijn vinger. De saxofonist met een gigantische 'dreadlock-mattot' op zijn hoofd haalt zijn dwarsfluit boven en dat levert nog meer verrassende muziek op. Hobbel vrolijk mee en laat je buikje zorgeloos hangen... "Noooo stress in de VK". De sfeer is werkelijk optimaal.

Naar het einde toe blijft de plaat echter steken in een eindeloos melodietje. Dat komt omdat de muzikanten om beurten een kleine solo laten horen, maar in feite spelen ze elk hetzelfde deuntje. Aardig, maar niet erg indrukwekkend. Met oernummer 'Skylarking' als een van de bisnummers komt het feest weer op gang. Horace Andy staat duidelijk met veel plezier op dat podium en ook de Belgen hebben hem hier graag. De zomer heeft die avond waarschijnlijk nog lang voortgeduurd in de VK, maar ik moest de metro halen om veilig mijn bed te bereiken.

Deel dit artikel: