http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

COURTisane Festival voor korte film, video en nieuwe media

Halfgeslaagde combinatie van beeld en muziek.
12 mei 2005, Vooruit, Gent (BE)

Tekst: Bart De Paepe

Publicatiedatum: 20 mei 2005

Het COURTisane Festival brengt al enkele jaren een boeiende mix van film, video, nieuwe media en muziek. Naast enkele optredens bestaat het programma voornamelijk uit een enorm aanbod aan korte films onderverdeeld in twee reeksen. ‘We agree to disagree’ bracht vooral recent werk van minder bekende namen als Margarida Paiva, Nele Meirhaeghe en Kurt D’Haeseleer, terwijl ‘A place to stay’ de nadruk legde op de geschiedenis van de experimentele film met werk van pioniers als Ken Jacobs en Gary Hill.

Het beeld vormde meteen ook de link naar de concerten. Soms overdonderend, dan weer uiterst minimalistisch. Dat minimale uitgangspunt troffen we vooral aan bij de Duitse electronica van Stephan Mathieu, die zowel glitchpop als improvisaties met mensen als Ekkehard Ehlers, Janek Schaefer en Douglas Benford niet uit de weg gaat. Zijn optreden was één langgerekte electronische drone met loops waarop constant lichte variaties werden aangebracht in een langzaam aanzwellende geluidsstorm, die tenslotte uitdoofde in enkele zachte pianoakkoorden. De begeleidende beelden pasten wonderwel bij de muziek: monochrome kleurvakken die langzaam overgingen van geel naar oranje naar blauw. Te lang naar de projectie staren maakte dat de kleuren lichtjes begonnen te dansen: inbeelding of niet, het is een uitgangspunt waar Mathieu graag mee leek te spelen.

Bij het optreden van de Japanner Takagi Masakatsu vormden de visuals dan weer het zwaartepunt. In animatiefilms of beelden die zwaar digitaal bewerkt werden keerden het vloeibare en waterige steeds terug. Hoe indrukwekkend het beeld was, zo zwak was de muziek. In tegenstelling tot albums als Opus Pia, met uiteenlopende geluiden die hij had verzameld op reizen in Nepal, Zwitserland en Canada en op de laptop bewerkt, koos hij ervoor het optreden te beginnen met enkele makke pianonummers die nogal klassiek en belegen overkwamen. Later ruilde hij het keyboard voor de laptop, maar ook hier wist hij zelden beter dan erg middelmatig klinkende soundtracks te produceren.

Cul de Sac, de groep rond gitarist Glenn Jones, brengt op albums als Ecim en China Gate (waarvoor de band samenwerkte met John Fahey) instrumentale nummers met een mengeling van krautrock, psychedelica en avant-garde. Voor COURTisane speelde de band een soundtrack bij Faust, een film van de Duitse regisseur Murnau uit de jaren twintig. Film en Cul de Sac gaan al langer samen, want vroege optredens van de band werden vaak aangevuld met experimentele films van Fujiwara en A.S. Hamrah. Faust vertelt het verhaal van een geleerde die, teleurgesteld door zijn onmacht mensen van de pest te genezen, in de ban raakt van de duistere krachten, in de film gepersonifieerd door Mephisto. Na het afzweren van God en het beloven van eeuwige trouw aan de prins der duisternis herwint Faust zijn jeugd en wordt hij verliefd op Margarethe. Een fatale liefde, zo blijkt, vooral omdat Mephisto er plezier in schept allerlei intriges uit te dokteren waardoor Margarethe uiteindelijk op de brandstapel belandt. De muziek paste op sommige momenten wonderwel bij het beeld, maar de muziek klonk vaak te illustratief doordat Cul de Sac iets te veel het voor de hand liggende pad van het sentiment bewandelde.

Pita is Peter Rehberg en maakt sinds midden jaren negentig deel uit van het Mego-collectief, waar ook zijn solodebuutalbum vol glitch en noise Seven Tons for Free op verscheen. Later werkte hij samen met o.a. Jim O’Rourke en Fennesz. Visueel werk werd voorzien door Jade aka Michaela Schwentner, een Oostenrijkse kunstenares die al videoclips maakte voor Radian en Fennesz. Beiden zaten in het midden van de zaal naar hun laptop te staren, Pita minimale vingerbewegingen makend en Jade nadenkend voor zich uitstarend. Hoe rustgevend het duo er bij zat, des te chaotischer vermengden beeld en geluid zich met elkaar. Duizelingwekkend flikkerende geometrische cirkels en vierkanten dansten over het doek, terwijl Pita’s electronische noise aanzwelde en de zaal vulde. Mooi optreden, hoewel toch iets minder indrukwekkend dan Pita’s laatste cd Get Off op Hapna.

Deel dit artikel: