http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Thanksgiving / Sharron Kraus / Fursaxa

Psych-folk verovert Brussel.
15 oktober 2004, Bunker, Brussel (B)

Tekst: Bart De Paepe

Publicatiedatum: 25 oktober 2004

Soloconcerten. De muzikanten worden teruggeworpen op zichzelf, er is niemand waarachter ze zich nog kunnen verschuilen. Niets ontsnapt aan de blikken van het publiek. Een extra spanningselement dat tot memorabele optredens kan leiden, maar evengoed kan iemand zo volledig door de mand vallen. Tegenstrijdige resultaten dus, een indruk die we ook mee naar buiten droegen toen we de donkere Bunker verlieten.

Thanksgiving, oftewel Adrian Orange, opende de avond met ongecompliceerde rustige gitaarliedjes. De slungelachtige man kwam bijzonder verlegen over en zou zich het liefst volledig wegstoppen achter zijn gitaar. Na elk kort nummer, toen je net dacht dat hij goed op dreef gekomen was, mompelde hij snel een dankuwel en zette prompt een volgend in. Vriendelijke jongen, daar niet van, maar om van een bezield optreden te spreken gaat enigszins te ver. En aan zelfmedelijden hebben we al helemaal geen boodschap. Degelijke, doordeweekse gitaarmuziek zoals we die al lang kennen en waarvan ons verzadigingspunt ondertussen al lang overschreden is.

Na een laatste (eindelijk!) dankwoord van Orange betrad Sharron Kraus (foto) het podium, dat er eigenlijk niet was. Eerder dit jaar verscheen de cd Songs of Love and Loss op Camera Obscura en in het verleden werkte ze onder meer samen met The Iditarot (Yuletide). Het optreden van deze dark-folkgitariste kwam met enige aarzelingen op gang, hier en daar werd er al eens een noot gemist, maar gelukkig herwon Kraus snel haar concentratie en leverde alsnog een memorabel stel songs af. Songs die zwaar schatplichtig zijn aan de traditie, dezelfde traditie waar ook Shirley Collins, Nick Cave en David Tibet uit komen, maar wier invloed ze toch op een originele manier weet te verwerken tot pakkende nummers met mooie melodieën. De donkere kant van haar muziek zit hem in de teksten die vaak over moord en doodslag handelen. Meer dan een betoverende stem en een spaarzame begeleiding van akoestische gitaar en banjo had Sharron niet nodig om het publiek in de ban te houden.

Fursaxa is het alter ego van Tara Burke. Haar vriendenkring telt mensen als Bardo Pond, Black Forest/Black Sea en Six Organs Of Admittances: groepen waarmee ze soms wel eens musiceert. Een handvol LP’s op Ecstatic Peace en Eclipse en een paar in eigen beheer uitgegeven cd-r’s verder heeft ze in enkele jaren tijd een bijzonder rijke back catalogue bij elkaar gespeeld. Fursaxa sloot de avond af met een indrukwekkend optreden dat de toeschouwer in ademnood achterliet. De toetsen van het kleine keyboard, uitgestald op de tafel voor haar, werden met tape vastgeplakt. Een stabiele ondergrond waarboven inventief omgesprongen werd met stem, gitaar, blokfluit en diverse percussie. Effectenpedalen en loops deden de rest. Verslavende drones haakten zich vast in ons brein, noisy gitaren schuurden behaaglijk tegen onze trommelvliezen. Fursaxa had niet meer dan enkele lang uitgesponnen nummers nodig om ons bewustzijn te verruimen en ons met een dorst naar meer huiswaarts te sturen.

fotografie: Christoffel Dhaen // Various Impressions

Deel dit artikel: