http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Peter Brötzmann Trio/Ab Baars Trio & Joost Buis

Saxlegende blaast de Luchtbal omver.
20 november 2004, CC Luchtbal, Antwerpen (B)

Tekst: Bart De Paepe

Publicatiedatum: 24 november 2004

Klarinettist en tenorsaxofonist Ab Baars had zijn reguliere trio (Wilbert De Joode, bas; Martin van Duynhoven, drums) voor deze avond uitgebreid met een extra bandlid: trombonist Joost Buis. Beïnvloed door onder andere Von Freeman bracht Baars in het verleden opgemerkte bijdragen voor de projecten van Guus Janssen en het ICP Orchestra van Misha Mengelberg. De Nederlanders interpreteerden in Antwerpen composities van Duke Ellington. Eigen interpretaties wel te verstaan, hoewel de oorspronkelijke melodieën nog wel herkenbaar bleven. Het optreden kwam nogal moeizaam op gang met een marsmuziek, die ondergetekende toch iets te geforceerd in de oren klonk. Het is logisch dat na jaren samenspelen de muzikanten elkaar ondertussen muzikaal blindelings aanvoelen, maar bij momenten leek het of ze op automatische piloot stonden te musiceren. Naar het einde toe groef het kwartet wat dieper in hun kunnen met een gedreven saxsolo van Baars, waarbij de dissonanten niet vergeten werden, als hoogtepunt.

Peter Brötzmann en trio’s. Ze zijn legendarisch. Midden jaren 1960 vormde hij er één met bassist Peter Kowald en percussionist Sven-Ake Johansson, de blauwdruk van wat later Alex Von Schlippenbachs eerste Globe Unity Orchestra zou worden. In de jaren 1970 was zijn trio met pianist Fred Van Hove en drummer Han Bennink de koning van de Europese vrije improvisatiemuziek. Beïnvloed door de energieke speelstijl van mensen als Albert Ayler maakten ze brandhout van de laatste restanten van de jazzmuziek om zich in de wijdse open vlakte van de vrije improvisatie te werpen. Ook het trio dat deze avond op het podium van de Luchtbal stond is al legendarisch. William Parker is één van de meest interessante bassisten van het moment. Naast een onovertroffen improvisator laat hij zich ook opmerken als componist in projecten als The Curtis Mayfield Project, Little Huey Creative Orchestra, In Order To Survive én schrijft hij poëzie. Hamid Drake is de jongste van het trio, maar daarom niet de minst interessante. Zijn drumstijl is energiek en vermengt elementen uit funk, reggae en rock met vrije passages. Regelmatig speelt hij samen met goed volk als Fred Anderson, Pharoah Sanders en Ken Vandermark.

Als trio zijn deze mannen niet aan hun proefstuk toe aangezien ze allen ook deel uitmaken van de groep Die Like A Dog, een ode aan lichtend voorbeeld Albert Ayler en waarin verder ook nog electronicaspecialist en trombonist Toshinoro Kondo meespeelt. Eigen aan een improvisatie is dat deze zich op haar eigen tempo ontwikkelt en dat je ze vaak niet zo maar even kunt afbreken. Het was dan ook tekenend dat het trio begon met een heel lang stuk dat verrassend subtiel werd ingezet door Brötzmann op klarinet. Naarmate de groep vorderde in het verkennen van ritme en melodie werd het tempo ook opgedreven en verwijderden de muzikanten zich steeds meer in een uniek geschapen muzikaal universum. Drake verstaat de kunst om zelfs als hij enkel een trom bespeelt toch zijn hele drumset mee te laten vibreren, Parker voegt daar verrassende ritmische elementen aan toe. Tussen de improvisaties door hield Drake de boel draaiend door een magnifieke drumsolo waarbij geen enkele uithoek van zijn drumstel onberoerd gelaten werd, terwijl Brötzmann zijn klarinet inwisselde voor de gevreesde tenor sax en zijn bekende oerschreeuw losliet op het publiek. Daar bleef het echter niet bij, want in één van de laatste stukken werd er zowaar een Afrikaans aandoend wereldmuziekfeestje gebouwd met Parker die een exotisch uitziende (zelf in elkaar geknutselde?) bas tevoorschijn haalde en op een hypnotiserende riff varieerde terwijl Drake op een reusachtige tamboer klopte en Brötzmann spaarzame minimalistische begeleiding gaf op klarinet.

In de afgelopen decennia blies Brötzmann menig riet aan flarden. Andere vrije improvisatoren milderen met de jaren of, zoals recent Archie Shepp nog bewees, raken volledig hun voeling met de avant garde kwijt. Meer dan dertig jaar na zijn overompelende introductie met Machine Gun bewijst Brötzmann dat hij nog steeds even heftig en geïnspireerd te keer kan gaan als weleer én dat hij bovendien niet de fout maakt dezelfde kunstjes te blijven herhalen tot in het oneindige, maar zijn muzikale ontdekkingstocht nog steeds verderzet.

Deel dit artikel: