http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Archie Shepp Quartet

Jazzlegende speelt op veilig.
25 september 2004, CC Luchtbal, Antwerpen (B)

Tekst: Bart De Paepe

Publicatiedatum: 28 september 2004

“I’m the boogie man”, zong Shepp als bisnummer in de Luchtbal in Antwerpen. Er werd die avond inderdaad danig geswingd op het podium. Gehuld in maatpak en bijhorende hoed besteeg jazzlegende Archie Shepp het podium. Na de instrumenten nog eens bijgesteld te hebben werd er geen tijd verspild en zette het quartet meteen ‘Hope 2’ (geschreven voor Elmo Hope) in, een uptempo nummer waarbij alle muzikanten (Archie Shepp: sax, vocalen; Wayne Dockery: contrabas; Tom Mc Clung: piano; Steve Mc Craven: drums) als kennismaking om beurt soleerden. Shepp was trouwens in opperbeste stemming en blijkbaar erg trots op zijn muzikanten, want hij liet niet na hun namen achter elk nummer te vernoemen.

Shepp begon zijn carrière veertig jaar geleden aan de zijde van meesterpianist Cecil Taylor, speelde daarna samen met onder meer Coltrane en werd in de jaren ’60 vooral geassocieerd met de avant-garde jazz.Wat hij in Antwerpen ten gehore bracht lag echter ver van zijn experimentele fase want er werd voornamelijk geput uit de klassiekers: we kregen begeesterde versies te horen van composities van Fats Waller, Thelonious Monk en Duke Ellington. Ook eigen werk kwam aan bod, zoals het aan zijn grootmoeder opgedragen ‘Revolution’, een nummer dat begon met de drummer die het ritme aangaf door op zijn lichaam te kloppen, een verwijzing naar de armoede waarin Shepp’s familie ooit leefde. Het zangtalent van Shepp beviel me minder, bij momenten was hij wat toononvast en na verloop van tijd werd het wat voorspelbaar. Elk nummer besluiten met wat croonen was toch wat te veel van het goede.

Toch een mooi optreden van een legende die zijn wilde haren misschien al wat verloren heeft, maar het publiek nog altijd weet te boeien met zijn eigen unieke stem.

Deel dit artikel: