http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

1000 Revolutions A Second

Chinese electronica zweeft tussen minimalisme en digitale noise.
20 oktober 2004, Vooruit, Gent (B)

Tekst: Bart De Paepe

Publicatiedatum: 25 oktober 2004

Afgelopen woensdag vond in de Gentse Vooruit het slot plaats van ‘1000 Revolutions A Second’, de gemeenschappelijke noemer waaronder (K-RAA-K)³ de voorbije weken op verschillende locaties in België concerten organiseerde rond de hedendaagse Chinese elektronische muziek.

Doorheen de dichte mist in de Balzaal zagen we twee schimmige figuren over hun laptop gebogen zitten. Te midden van het publiek zat FM3 (foto) geconcentreerd naar hun schermen te staren. FM3 is een duo dat bestaat uit Zhang Jian en de Amerikaan Christiaan Virant, die al enkele jaren in China woont. Wie hen de voorbije dagen reeds aan het werk zag in de Recyclart of in het Modern Chinese Art Institute, herkende wellicht de eerste tien minuten. Die zijn namelijk steeds hetzelfde, hierna beginnen Jian en Virant te improviseren en kan de muziek alle kanten opgaan. Breekbare texturen schoven langzaam over elkaar heen, raakten elkaar even aan en losten dan weer op in de stilte. Het publiek ging er comfortabel bij zitten in een van de vele zetels of strekte zich languit uit op de grond. Sommigen bevonden zich in een meditatieve staat, anderen dommelden in. FM3’s laptopmuziek vertrekt van opnames van traditionele Chinese instrumenten, hoewel je dat er niet altijd in terug kunt vinden wegens verregaande manipulaties.

Is FM3 minimalistisch, Wang Changcun is dan totaal het tegenovergestelde. Changcun is een 25-jarige geluidskunstenaar en zijn werk is onder meer te horen op de prima verzamelaar China – the Sonic Avant-Garde. Wat hij gemeen heeft met FM3 is dat ook hij vertrekt van analoge geluidsbronnen. Lachende, huilende, vertellende, schreeuwende Chinese stemmen vulden de zaal, werden door elkaar gegooid en zakten langzaam weg in een digitaal noise-bad. Changcun wist de aandacht van de luisteraar vast te houden door met veel oog voor detail te werk te gaan en zo constant nieuwe dingen toe te voegen. Geluidsgolven werden steeds luider, totdat hij de stekker uit zijn laptop leek te trekken. Einde van het optreden, dachten we, maar even later begon een Chinees een hele uitleg te doen en begon het feest opnieuw. Naar het einde van zijn soundscape toe werd de muziek iets rustiger, zeker toen hij een haast spirituele sfeer wist te scheppen door samples over elkaar heen te stapelen van fiets- en ander belgerinkel.

Na een aantal kortfilms met sfeerbeelden van het hedendaagse China mocht Dajuin Yao uiteindelijk het podium betreden. Yao is al sinds midden jaren 1970 bezig als producer, kunsthistoricus en muziekcriticus. Daarnaast is hij ook nog eens de labelbaas van Post-Concrete én vindt hij de tijd om muziek te maken. In tegenstelling tot de andere groepen van deze avond blijft zijn muziek uitsluitend bij het digitale. De soundscape werd langzaam opgebouwd om tenslotte te ontaarden in een digitale wervelstorm van enkele tientallen minuten die het bewustzijn van de toeschouwer inpalmde en naar nieuwe zones begeleidde. Nadat hij onverwachts de stekker uittrok kwam er een plots einde aan een boeiende en afwisselende avond.

Deel dit artikel: