• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Violent Femmes

Violent Femmes zal dan wel nooit een schoonheidsprijs winnen, in de entertainmentsector zijn beslist nog mooie jaren voor hen weggelegd.
06 mei 2004, Arenbergschouwburg, Antwerpen (B)

Tekst: Dieter Craeye

Beeld: Thomas Bartosik

Publicatiedatum: 16 mei 2004

Het wordt stilaan duidelijk dat de meest opmerkelijke comeback van het nieuwe millennium mag toegeschreven worden aan … de Pixies natuurlijk! Nu Black Francis, Kim Deal & co hun eerste reeks reünieconcerten in de States achter de rug hebben, is er op het thuisfront geen houden meer aan en woedt de Pixies-mania er in alle hevigheid. Dat belooft voor de komende festivaltournee op het Europese vasteland. Amper een maand geleden was er ook al de hype rond het tienjarig overlijden van grunge-icoon Kurt Cobain (Nirvana), en daarmee hebben we meteen de twee invloedrijkste gitaarbands van de eerste helft van de jaren negentig uitgestald.

Een decennium eerder lag het epicentrum van de betere indierock echter niet in New York of Seattle, maar wel in Milwaukee, Wisconsin, meerbepaald in het allesbehalve windstille repetitiehok van de Violent Femmes. En waar hebben zowel de Pixies (en met hun nog talloze andere nineties-bands) als Nirvana (fungeerden zelfs nog als voorprogramma van de VF) de mosterd vandaan gehaald, denk je? Inderdaad. Ook vandaag nog valt de invloed van het trio Gano-Ritchie-De Lorenzo nauwelijks te overschatten en het is dan ook curieus dat net zij er zopas een haast geruisloze Europese tournee hebben opzitten. Na een dozijn concerten in onder meer IJsland, Kroatië, Griekenland, Ierland en Engeland was afgelopen donderdag ook België aan de beurt, met een (nagenoeg onvergetelijke) passage in de Arenbergschouwburg.

Begin de jaren tachtig moest Violent Femmes lijdzaam toezien hoe generatiegenoten als Talking Heads en The Smiths er wél in slaagden om de commerciële doorbraak te forceren, ondanks een succesvolle en tot op de dag van vandaag nog steeds bijzonder invloedrijke (titelloze) debuutplaat. Een plaats in de marge van de popmuziek bleek immers het hoogst haalbare voor de Femmes. Door de jaren heen slaagde de band er echter wel in om een uitstekende live-reputatie op te bouwen. Ze speelden honderden concerten in meer dan veertig landen, kregen een stek toebedeeld op Woodstock 1994 en kunnen over de ganse wereld nog steeds terugvallen op een hondstrouwe fanbase, ook in Antwerpen (waaronder enkele knotsgekke exemplaren) dus, waar de schouwburg zo goed als uitverkocht was. Intussen de veertig ruim voorbij lijkt de tijd vooralsnog geen vat te hebben op de eigenwijze Amerikanen. Zanger/gitarist Gordon Gano is nog steeds z'n spontane en toonvaste (of net niet?) zelf, het hyperactieve basspel van Brian Ritchie lijkt er met de jaren zowaar nòg beter op te zijn geworden en ook de theatrale method acting van drummer/percussionist Victor De Lorenzo (reeds de kaap van de vijftig gerond) heeft nog niets aan doeltreffendheid ingeboet.

Waar het Belgisch publiek grosso modo bekend staat als 'moeilijk', kon die bewering bij de eerste passage van Violent Femmes sinds 2000 (AB, Brussel) allerminst hard gemaakt worden. Toen de groep, nauwelijks een handvol nummers ver, het klassieke 'Blister in the Sun' inzette, veerden alle aanwezigen simultaan recht en kon een polonaise net voor het podium ternauwernood afgewend worden. De uitzinnige meute zou pas het zwijgen opgelegd worden toen de laatste noot van afsluiter 'Add It up' uitgestorven was.

Violent Femmes kan natuurlijk bogen op een overwegend sublieme songcatalogus vol gammele, akoestische punkfolk, die live erg aanstekelijk werkt en nimmer gedateerd klinkt. Dat het drietal een hardnekkige aversie koestert tegen repetities is oud nieuws - van een setlist hebben ze ook nog nooit gehoord - en zodoende waagde de band zich niet zelden aan vrije interpretaties van hun talrijke cultsongs. 'Waiting for the Bus' kreeg een bluesy kleedje aangemeten, nu en dan mocht het inderhaast opgetrommelde blazerstrio op een ludieke manier diverse nummers opsmukken en verder was het vooral Brian Ritchie die z'n talent mocht etaleren op de akoestische bas ('Blow out the Window' en het knappe 'Country Death Song') en shakuhachi (een soort Japanse bamboefluit), naast het minimalistische slagwerk van De Lorenzo en de vlijtige tongue-in-cheek humor van Gano. Het had iets aandoenlijks om de man op gevorderde leeftijd zelfverzekerd 'Gimme the Car' ("Come on dad/gimme the car tonight/I got this girl I wanna ...") te horen aanheffen, het soort teenage angst dat we ook terughoorden in songs als 'Kiss off' en 'Add It up' ("Why can't I get just one fuck/I guess it's something to do with luck").

Enige spitante ironie en zelfspot was hem overigens evenmin vreemd in 'America Is' ("America is the home of hypocrite") en of we de man als bezield aanhanger van het Baptisme op z'n woord mochten geloven in het godsdienstige anthem 'Jesus Walking on the Water' ("Oh my, oh my, oh my, what if it was true?/and oh my, oh my, oh my, tell me is it true/Did he, did he, did he die upon that cross?/and did he, did he, did he come back across?") bleef ook na dit concert een open vraag.

Het beproefde recept van deze enfants du rock-'n-roll miste dus zijn effect niet op de dolgedraaide menigte, al hadden wij naar het einde toe steeds vaker te kampen - pure detailkritiek - met bepaalde indigestieve symptomen die allen in de richting van verzadiging wezen. Het is dan wel eeuwig geleden dat deze ongedwongen performers nog relevant werk hebben uitgebracht (een platenfirma hebben ze niet meer), geef hen een podium en de eeuwige jeugd kijkt zowel hen als ons met een gelukzalige glimlach in de ogen! Violent Femmes zal dan wel nooit een schoonheidsprijs winnen, in de entertainmentsector zijn beslist nog mooie jaren voor hen weggelegd, of om met Gano's eigen woorden te besluiten: "Day after day/I will walk and I will play". Waarvan akte.

http://www.kindamuzik.net/live/various-artists-2446/violent-femmes/6043/
Meer Various Artists op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/various-artists-2446