http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Radiation Kings/Detroit Cobras/The Soundtrack of Our Lives

Een lauwe bedoening.
16 november 2004, Botanique, Brussel (B)

Tekst: Karen Stevens

Publicatiedatum: 21 november 2004

Drie bands op één avond betekent voor de modale treinreiziger meestal: twee groepen zien en het hoofdprogramma (gedeeltelijk) missen. Gelukkig kom ik voornamelijk voor de Detroit Cobras, want hoe vlot de overgang tussen de verschillende groepen ook geregeld is, toch moet ik na een uur The Soundtrack Of Our Lives het onderspit delven om de laatste trein te halen.

Achteraf bekeken lijken de snel vergeten Radiation Kings dan ook een hinderlijk overbodig prevoorprogramma. Hulde aan hen die kleine groepjes ook een kans willen geven, maar hou het alstublieft bij één support per avond. De moed van zanger/tamboerijnspeler/mondharmonicaman Christian is bewonderenswaardig. Het veerkrachtige mannetje performt alsof hij voor een massa hysterische fans staat, terwijl er eigenlijk amper twintig man aanwezig is. Het probleem met hun muziek is dat er niets uitspringt. Ik hoor geluiden, maar ze doen mij niets.

Hét bewijs dat de filosofie van de Detroit Cobras gewoon waar is: het is beter goede, bestaande songs te coveren dan per se eigen nummers te willen spelen, hoe slap die ook mogen zijn. Op basis van dit wijze credo verwacht ik dan ook veel van de Cobras. Jammer genoeg worden hoge verwachtingen zelden ingelost, wat ook deze keer weer een waarheid als een koe blijkt. Het geheel is wel ok - sterke songs, goede stem, langharige bandleden - maar de schwung zo eigen aan wilde garagerock blijft uit. De covers, gaande van Motown over soul tot rock-‘n-roll van de jaren vijftig, bieden kansen genoeg om vol overgave gespeeld te worden, maar neen, alles blijft beheerst en ongeïnspireerd. Driewerf jammer.

Als ik geoefend was in de kunst van het gebed, zou ik nu smeken: “Laat The Soundtrack Of Our Lives dan toch op zijn minst huiveringwekkend fantastisch zijn!” Alweer een bewijs dat God niet bestaat. Soundtrack is duidelijk een professionele band. Ze hebben het podium ingericht met een heus decor, de roadies lopen gewichtig heen en weer en de fans zijn tamelijk massaal toegestroomd. Zanger Ebbot Lundberg, een dikke baardman in een soort ingekort pastoorkleed, voelt zich blijkbaar in zijn sas en grijpt zelfs een keer, in een moment van pure passie, naar zijn hoofd. Intussen bouwen de twee gitaristen en de bassist een mooie wall of sound op, die doorspekt wordt met gezellige, meer poppy keyboardmuziekjes. Soundtrack heeft er duidelijk meer zin in dan de Cobras. Er is zelfs rock ‘n-roll te bespeuren in de zaal (een heuse schermutseling op de eerste rij, vakkundig verijdeld door de tamboerijnschuddende guru Lundberg). Als ik vroegtijdig de zaal moet verlaten, heb ik echter niet dat enorme gevoel van frustratie om wat ik nu allemaal ga missen door die vermaledijde treinen. Het is allemaal gauw vergeten

Deel dit artikel: