http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Quasi en Gravy Train !!!

Professionele waanzin.
24 maart 2005, Botanique, Brussel (B)

Tekst: Karen Stevens

Publicatiedatum: 02 april 2005

Roze pompons en een halfnaakte, dansende neger. Tot zover mijn eerste indruk van het Californische kwartet Gravy Train!!! De drie uitroeptekens staan er duidelijk niet voor niets, want alles is verschrikkelijk over the top. De aanwezige bomma’s vluchten spoorslags de zaal uit bij het horen van de vuile praat van zangeres Chunks, die begeleid wordt door de Casio van Funx. De twee homo’s van het gezelschap, Hunx en Brontez, beelden de sfeer van de songs uit in hilarische dans. Vooral Brontez blijkt geoefend in het schudden van zijn omvangrijke booty. In een loos moment doet hij zelfs naakt een spreidstand met zijn bezwete onderbroek over het hoofd getrokken. Nu rijst natuurlijk de vraag of al die dolle extravaganza een afleidingsmanoeuvre voor de muziek zou kunnen zijn. Mijn antwoord is negatief. De beats komen dan wel hoofdzakelijk uit een losgeslagen keyboard, maar de dolle punkattitude is aanwezig en nodigt uit tot dubbelzinnig shaken. Het is eerder vreemd dat het publiek níet beweegt op deze waanzin.

Tijd voor het indie-popduo Quasi. Wat meteen opvalt, is de multifunctionaliteit van drumster/zangeres/pianiste, en soms ook gitariste, Janet Weiss. Al deze disciplines aankunnen is één ding, maar probeer het eens tegelijkertijd! Sam Coomes, die zingt en piano of gitaar speelt, klinkt bijwijlen zo catchy als Ben Folds, om vervolgens in een chaotisch gebeuk te vervallen, bijgestaan door een wild om zich heen slaande Weiss.
In het midden van het concert wordt de arme Coomes bijna wanhopig in zijn pogingen het juiste geluid uit zijn keyboard te krijgen. Weiss, tevens drumster bij Sleater-Kinney, wil echter van geen ophouden weten en blijft stug soleren. Nu heb ik het persoonlijk niet op drumsolo’s, maar deze keer stoort het helemaal niet. Weiss bouwt een dromerige sfeer op en houdt het net zo lang boeiend tot Coomes zijn fragiele instrument weer op gang gekregen heeft. Hierna beginnen beiden gezwind aan het volgende nummer, als was het allemaal gepland. Weiss excuseert zich achteraf zelfs oprecht voor de solo. De bescheidenheid!

Quasi is mooi. Ze zingen mooi samen, ze spelen mooie liedjes, ze lachen mooi en spreken mooi. Ondanks al deze lieflijke schoonheid en de suikerzoete meezingfactor, staat Quasi echter vooral voor vette rock. En zo hoort het ook.

Deel dit artikel: