• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Dramarama

Een uniek festival met vele hoogtepunten.
20 januari 2005, KC België, Hasselt (B)

Tekst: Hans van der Linden

Publicatiedatum: 27 januari 2006

In het kader van het Open Circuit productieplatform liet Kunstencentrum België het publiek met Dramarama even proeven van een boeiende muzikale subcultuur. Schijnbaar verborgen voor het gewone oog, opereren creatieve geesten in netwerken. Het internet is hierbij natuurlijk een ideaal medium en op deze manier is de wereldwijde verankering meteen gewaarborgd. Muziek, film, mode of tekeningen, alles vindt zijn plaats in deze beweging. De kunstuitingen zijn zeer divers en het enig algemeen geldend principe is het zich afzetten tegen de mainstreamcultuur.

Dramarama brengt verschillende geestverwanten een weekendje samen in Kunstencentrum België te Hasselt. De underground wordt in de lage landen al een tijdje ondersteund door onafhankelijke labels zoals Imvated, Veglia, (k-raa-k)³ en al deze fijne initiatieven krijgen dan ook een standje toebedeeld op de beurs die tijdens het festival plaatsvindt. Daarnaast was de centrale plaats versierd met tal van tekeningen en andere grafische meesterwerken van de hand van de deelnemende menigte. De collectieve tekeningen van het Finse Piirrustusherko zijn daarbij toonaangevend inzake psychedelica.

De setting is bijgevolg uniek en de sfeer optimaal. De meeste bandleden wonen de concerten van anderen bij en zo komt het collectiviteitsgevoel, dat het uitgangspunt van Dramarama is, in werkelijkheid wel heel dicht bij. Sfeer is natuurlijk niet alles, maar gelukkig is het muzikale aanbod ook erg aantrekkelijk. Daar heeft curator Jelle Crama wel voor gezorgd. De muzikale tendens is grotendeels terug te brengen tot noise en drones. Maar ook daarin kan een breed spectrum ontdekt worden waarin verschillende ideeën tot ontplooing worden gebracht.

De eerste dag
Kites [foto links] opent het festival. Hij laat meteen horen dat je met noise beklijvende dingen kan doen en tijdens zijn korte set geniet het publiek van originele klanken, waarbij hij eveneens zijn stemgeluid door tal van elektronische effecten muteert. Zo klinkt Kites gestructureerd en bewijst dat zijn kunsten live nog beter tot hun recht komen, dan op plaat.
Het Belgische Orphan Fairytale koos voor een meer ingetogen aanpak. Zittend achter een keyboard ontwikkelt de dame in kwestie op een organische manier lichte drones die ondanks het warme geluid weinig emotie losmaakt. Het inzetten van wandelende pluche dieren die muziek maken, is echter wel goed gevonden.
Mat Brinkman verzorgt bij beelden van Xander Marro een imposante soundtrack die opgebouwd is uit gelijke delen beats en noise. Door de juiste impulsen op het juiste moment te geven komt het geluid gebald over en bevindt iedere klank zich op de juiste plaats. Kortom, ze tekenen voor het hoogtepunt van de eerste dag.

Intussen neemt Glamorous Pat aan de in het midden van de grote zaal opgestelde tafel plaats. Hij hanteert een hele resem effectjes en pedalen en brengt zo vervormde (stem)geluiden voort. Muzikaal overtuigt dit maar matig, maar visueel weet het heerschap de aandacht wel te trekken. De fuchsia jurk staat hem wel.
Grey Skull is de eerste band die met echte instrumenten op het podium verschijnt doch zonder ze daadwerkelijk te gebruiken. De drummer valt pas in het tweede nummer in en beide bassisten rammen meer op hun instrument, dan dat ze er zorgvuldig mee omgaan. Naar het einde toe wordt er zelfs een basgitaar in het publiek gegooid. Los van deze licht puberale uitingen klinkt het wel. Grey Skull weekt een energie los die toch wel vermeldenswaardig is.
Dat kan niet gezegd worden van E*Rock wiens saaie elektronicaknutselwerkjes niet echt de aandacht trekken. Hetzelfde kan gezegd worden van de visuals die uitmunten in afgrijselijke kleuren en motieven. Eats Tapes tot slot, krijgt met hun totaal foute ravemuziek de zaal aan het dansen. Dit onder het goedkeurende oog van psychedelische visuals. De toon is gezet!

De tweede dag
Dag twee ging van start met het Engelse Bongoleeros. Het tweetal combineert striptease met performance art. Met masker en nylonkousen bewegen ze op en rond het podium, terwijl ze door muziek begeleid worden. Extra percussie halen ze uit een groot ijzeren vat dat op geregelde tijdstippen op de grond belandt. Stemmen en gitaar deden de rest.
Met Tomutonttu bracht Jan Anderzen met keyboards en cassettes in één beweging een drone, waarin vele elementen organisch verweven zijn. Hij wijst zo op de complexiteit van een schijnbaar eenvoudige muzikale textuur, waarbij de details een lust voor het oor zijn. Nadat hij door vijf anderen is vervoegd, wordt de set van Avarus in gang gezet. Vier keyboards, twee drumstellen en één (vervormde) stem werken aan één specifieke structuur, waarin voor één keer ritme geen centrale plaats inneemt. Avarus wisselt deze keer psychedelische zachte stukken af met één enkele uitbarsting waarin de drums de leiding nemen en dat werkt bijzonder goed.

Het Belgische tweemansproject Groote werkt met tapes, toetsen en stemmen. In tegenstelling tot andere projecten van Imvated-opperhoofd Lieven Martens staan rust en ingetogenheid centraal. Dit verandert naar het einde toe als er lichte drones ontwikkeld worden.
Vervormde meerstemmigheid vormt de basis bij Hardline Elephants. Het gezelschap roept zo een desolaat klankenlandschap op dat erg kil overkomt. Dit wordt op gegeven momenten doorkruist door vreemde, vervormde samples.
Yellow Swans [foto rechts] maakt op Dramarama zijn Europese debuut. Het tweetal tekent meteen voor één van de absolute hoogtepunten van het festival. Met elektronica en gitaar geven ze precies aan hoe je noise interessant kan maken. Nadat Pete Swanson tot twee keer toe verzocht heeft het volume op te drijven, gaan ze van start. Beats, vlagen loeiharde noise en overeenkomstige gitaarpartijen deden de rest. Het resultaat is ongeëvenaard en komt aan als een mokerslag. Dit is noise zoals het bedoeld is!

Het Nederlandse Fckn’ Bastards timmert met de Hondenkoekjesfabriek al een tijdje aan de weg. Hun dvd’s geven al aan waar ze mee bezig zijn maar live is de maskerade wel erg de moeite waard. De onherkenbare muzikanten hebben niet enkel zichzelf totaal verkleed maar ook hun instrumentarium en bijhorende attributen. Fckn’ Bastards doet visueel dan ook denken aan Caroliner Rainbow Decade of Admiring Failure maar muzikaal beperken de Nederlanders zich toch eerder tot een oorverdovende vormeloze noiseaanval.
Het Finse Hetero Skeleton laat horen dat freejazz ook revolutionair kan zijn. Met twee drummers en twee saxofonisten zetten ze een ongelofelijk sterke set weg. De leden lopen door elkaar, wisselen permanent van instrument en schreeuwen daarbij ook nog eens in de microfoon. Het fascinerende daarbij is dat alles toch naadloos aansluit. Wat een kracht!
Hacky Pack Sac Sac is het nieuwe project van Dennis Tyfus en Vaast Colson. Ze worden bijgestaan door Ludo, een oudere man die zich over de stempartijen bekommert. Hij wordt bijgestaan door Tyfus die de percussie tot het voornaamste element naar voor schuift.

Fat Worm Of Error kan op een heel enthousiast publiek rekenen. Het vijftal –waaronder een gitaarspelende ridder met maliënkolder- brengt een vreemde mix van nowave, punk, improvisatie en veel ander muzikaal ongein. Dit is terug te leiden tot de muziek van de vorige bands van de individuele leden. Het lijstje vermeldt ondermeer Deerhoof en het eerder genoemde Caroliner Rainbow. Energie en humor zijn sleutelwoorden voor Fat Worm Of Error en in dat kader past ook de rode rups die halverwege het concert temidden van het publiek belandt.
Extreme Animals volgt het stramien van Eats Tapes die de dag ervoor de concerten in de zaal afsloten. Domme maar soms toch grappige video’s met de nodige verborgen boodschappen worden interactief aan de man gebracht. Daarna zorgt Extreme Animals met domme disco voor het nodige vertier waarop het dansende volk zich spontaan rond drumstel en computer verzamelt en de beentjes loszwiert.
Dreamhouse sluit het feest in het café af, en hoe. Als de band tijdens het eerste nummer alle muzikale grenzen overschrijdt, beslist het publiek om het grote beschilderde zeil dat over de zaal gespannen is naar beneden te laten komen. Zowel publiek als band worden bedekt, maar het feest gaat gewoon door. Op een gegeven moment ontsnapt de saxofonist om het volgende moment weer onder het zeil te duiken. De laatste blikken die we aanschouwen, is de drummer die met een deel van zijn drumstel onder het zeil door het publiek stapt, begeleid door de stem van de zangeres.

Zo zijn we op het einde gekomen van twee boeiende dagen. Muzikaal is het misschien niet altijd even interessant, maar de vele hoogtepunten -waarbij de concerten van Yellow Swans en Hetero Skeleton toch nog wel even in de verf gezet mogen worden- duiden toch op het ongelofelijke potentieel van de maatschappelijk onderhuidse culturele netwerken. Graag volgend jaar weer!

http://www.kindamuzik.net/live/v-a/dramarama/11777/
Meer v/a op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/v-a