• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Triggerfinger/Les Anges

Stevige rock uit België mist originaliteit.
15 maart 2007, Vera, Groningen

Tekst: Lennard Dost

Publicatiedatum: 23 maart 2007

In het boekje bij het nieuwe live-album van Triggerfinger, een registratie van het concert dat de mannen in september vorig jaar gaven in thuisstad Antwerpen, staat een foto waarop een grote menigte wacht voor een buitenpodium. Opmerkelijk, want in Nederland wil het nog steeds niet lukken met deze Belgische vrienden.

Ook vanavond is de opkomst weer minimaal. Zo’n tachtig man, waarvan minstens twintig op de één of andere manier aan Vera zijn verbonden en daardoor voor nop naar binnen kunnen.

De mensen die wel de moeite hebben genomen, zien eerst drie kwartier voorprogramma Les Anges aan het werk, zeg maar ‘the-band-formerly-known-as-Hulk’. Een tijdje terug moesten de Brusselaren noodgedwongen hun naam wijzigen na wat gedonder met de juridische afdeling van de Amerikaanse stripmaatschappij die verantwoordelijk is voor het grote, groene monster.

Die naamsverandering heeft gelukkig niet geleid tot een identiteitscrisis, er wordt nog steeds stevig gerockt. Denk daarbij aan bands als Monster Magnet, Queens of The Stone Age en AC/DC met af en toe wat Millionaire-achtige zanglijntjes tussendoor. Wel is Hulk, pardon, Les Anges tegenwoordig niet meer met zijn drieën.

Versterking werd namelijk gevonden in een toetseniste, die live alle aandacht naar zich toetrekt met haar aparte verschijning, wilde manier van spelen en theatrale bewegingen. Het geheel oogt wat bevreemdend, alsof een smerig powerrock-trio een verbond is aangegaan met een nihilistische performance artist. En toch houdt juist zij je blik vast. Als ze tijdens het nummer ‘Rise of Evil’ voor een paar minuten van het podium stapt, is Les Anges visueel meteen minder interessant.

Daarna is het de beurt aan het muzikaal verwante Triggerfinger [foto]. Live doet Triggerfinger er werkelijk alles aan, niets wordt aan het toeval overgelaten. Met name zanger/gitarist Ruben Block toont zich een perfectionist. Hij helpt bij het sjouwen van de apparatuur, doet zelf de soundcheck (mooie gesamplede blues plus akoestische zang, even denk je dat het concert al is begonnen) en is ook niet te beroerd om de siergordijnen op te hangen.

De avond wordt voortvarend geopend met ‘Inner Peace’, het openingsnummer van de debuut-cd, maar daarna zorgt eigenlijk alleen ‘Lil’Teaser’ nog voor wat animositeit en dan vooral omdat het nummer qua zang en melodie zo verrekte veel lijkt op ‘Broad Daylight’ van landgenoot Gabriel Rios.

Het drumwerk van Mario Goossens (ook in Hooverphonic) is zoals altijd magnifiek, maar kan niet verhullen dat de setlist weinig hoogtepunten kent. Mede daardoor begint die eeuwige grijns van de gezette bassist Monsieur Paul na een tijdje flink op de zenuwen te werken.

Wat gold voor Les Anges geldt zeker ook voor Triggerfinger: live rockt het als de neten, maar het materiaal beklijft niet en de podiumpresentatie hangt van clichéposes aan elkaar. In Nederland zijn beiden het stadium van voorprogramma nog lang niet ontgroeid. Twee voorprogramma’s op één avond is dan weer net iets teveel van het goede.

Foto uit KindaMuzik archief; door Koen Bauters.

http://www.kindamuzik.net/live/triggerfinger/triggerfinger-les-anges/15097/
Meer Triggerfinger op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/triggerfinger