Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Dat hij niet meteen de misantrope gekwelde ziel is waarvoor hij zo vaak wordt versleten, komt Tom McRae dit jaar al voor de derde keer aan de Belgische huilebalken bewijzen. Laat het bij dezen duidelijk zijn.
Na de voorstellingen van zijn recentste album The Alphabet of Hurricanes op folkfestival Dranouter en in het Koninklijk Circus eerder dit jaar mag het misschien niet verwonderen dat hij de zaal dit keer niet helemaal vol krijgt. Al is deze avond volgens de bard zelf wel een heel speciale avond. Het zal niet zomaar een voorstelling van de plaat worden, maar een orgelpunt van tien jaar carrière. De set bestaat dan ook uit een greep uit zijn gehele oeuvre, al ligt de klemtoon duidelijk op de eerste titelloze en de laatste plaat.
Al vanaf het eerst nummer, de a-capellaversie van 'Mermaid Blues' heeft de man de zaal met zijn kenmerkende pathos in de greep. Dan valt ook de vijfkoppige gelegenheidheidsband in. En op dat moment, met de song 'Me and Stetson' van de laatste langspeler wordt ook duidelijk wat McRae tijdens zijn 'orgelpunt' van plan is.
McRae lijkt om de een of andere reden af te willen van zijn imago van intrieste en bijzonder tedere jongeman. Wil hij meer mannen in zijn fanclub, wil hij aan de meiden tonen dat hij ook stoer kan zijn? Geen idee. Misschien is er nog een andere reden voor zijn al te makke entertainerstrucs. De zaal in tweeën delen en die als koor gebruiken hoeft echt niet als je een stel stembanden hebt als McRae. Wie wil een versie van 'Umbrella', als die dan 'Tombrella' wordt? Wie wil flauwe grappen over de kap van de jongen op de eerste rij? De ingehouden passie die McRae sterk maakt als soloartiest gooit hij nu overboord. En niet altijd met succes.
Desondanks is het concert wel goed. Strijkers zorgen voor een frisse 'Summer of John Wayne', de energieke nieuwe single 'Please' zit goed, of het dreigende 'Karaoke Soul'; ze zorgen allemaal voor een goede balans in het concert.
Vaak gaan de songs ingetogen van start en barsten ze later uit in golvende uithalen van zowel band als frontman. Meeslepend, dat wel. Toch zeker de eerste vier keer. Maar vraag je je achteraf niet af of dat wel nodig was? Of er niet veel verfijning verloren is gegaan? Kansen op kippenvel?
http://www.kindamuzik.net/live/tom-mcrae/tom-mcrae/20775/
Meer Tom McRae op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/tom-mcrae
Deel dit artikel: