Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Al om zes uur ‘s avonds gaan Paradiso’s deuren open. Nauwelijks een paar minuten later dreunen de begindeunen van Field Music [foto onder] al door het trappenhuis. Voor een handvol bezoekers die de garderobe hebben laten zitten, trekken drie knullen uit Sunderland (Engeland) vooral wispelturig van leer. Hun poprock is schatplichtig aan The Beach Boys en The Beatles en zit vol pianomelodie – zonder tenenkrommend Keaneniveau te bereiken. Hun muziek verbaast vooral door van de hak op de tak springend drumwerk.
Het is niet moeilijk te vallen voor de fijnbesnaarde popliedjes die Field Music opdient, ware het niet dat na elke zoete inval of romantische twist een gepeperde break en bittere roffel geslikt moeten worden. Fysiek kun je er weinig mee en tekstueel is Field Music zo goed als onverstaanbaar. Rationeel beschouwd zit er wel een knappe kern in, maar er is meer tijd en vooral rust nodig om die Gordiaanse knoop te ontwarren. Field Musics overborrelende vat van inventiteit gaat hierdoor grotendeels langs de luisteraar heen, vergeet te raken en doet verzuchten dat minder in dit geval toch echt meer is.
Het sensationele Tokyo Police Club [foto boven] uit Montreal, Canada vuurt vervolgens in een krap halfuur de ene na de andere fenomenale voltreffer af. Dit kwartet drinkt blijkbaar hetzelfde kraanwater als Arcade Fire, want het staat ook met of zonder microfoon teksten mee te brullen en gaat volledig op in gepassioneerd spel.
Met reden, want het is onmogelijk onverschillig stil te staan op Tokyo Police Clubs opzwepende en opwindende mix van The Strokesachtige zang, gebracht met Gempepers in de kont, gitaarmelodie uit de Editorsschool en Bloc Party’s hoekige ritmiek met bakken drive. Zeker wanneer de pompende beat opgefleurd wordt door een fikse lading analoge keyboardgeluiden.
Op A Lesson in Crime jakkert Tokyo Police Club de acht nummers er in een dik kwartier doorheen. Live ligt de versnelling nog een tandje hoger. Net als je de beat te pakken hebt en je de Rakesachtige slogans bij de meezingkladden grijpt, is het feest al voorbij en buitel je van de weeromstuit de volgende kraker binnen.
Tijd om naar adem te happen geeft Tokyo Police Club niet. Elke rauwe, bondige, ongecompliceerde klap blijkt echter een dubbel en dwarse daalder waard. Een toegift is overbodig; na dit overweldigende Nederlandse debuut duizelt het hoofd al meer dan genoeg. De sterretjes die je dan ziet, spellen: sen-sa-tio-neel. Tokyo Police Club heeft zich zojuist opgeworpen als een van de grote beloften van 2007.
http://www.kindamuzik.net/live/tokyo-police-club/tokyo-police-club-field-music/14911/
Meer Tokyo Police Club op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/tokyo-police-club
Deel dit artikel: