• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

The Sunshine Underground

Craig, Craig en nog eens Craig.
13 januari 2007, Rotown, Rotterdam

Tekst: Stéphan Lam

Publicatiedatum: 17 januari 2007

Craig Wellington, de zanger-gitarist van The Sunshine Underground, probeert zich zo nuchter mogelijk te gedragen. Stampend loopt hij op een fan af voor een krabbel op een van het handjevol cd’s die hij slijt na het optreden. Hij waggelt een beetje. Iets te veel biertjes op, Craig?

Iedereen kent ze: lui die liefst met twee biertjes in de handen rondlopen. Craig is er zo een. “Two beers on a Saturday night” is het eerste wat de gedrongen zanger de zaal in slingert, terwijl hij behendig een paar flesjes Brand-bier in de lucht houdt. Als rock-’n’-roll een man was, dan was het zonder twijfel Craig.

Het is Craig voor en Craig na. In een wit-groen trainingsjasje huppelt Craig rond. Craig drinkt bier. Craig stopt een drumstokje tussen zijn tanden. Craig neemt nog een slokje. Craig reikt zijn arm hoog de lucht in en slaat zijn snaren aan. Craig nipt aan zijn flesje. Craig jut het publiek op en Craig springt als een knipmes over het podium.

Je zou bijna vergeten dat er nog drie man op de bühne staan, zoveel aandacht slokt de zanger op. Maar wie de ogen even dicht doet, hoort hoe goed de drummer, bassist en gitarist op elkaar zijn ingespeeld. Naadloos voorzien ze de nummers van meer kleur. Feilloos spelen ze hun set.

Behalve de bassist is ieder bandlid gewapend met een koebel. De droge tik vormt een belangrijk onderdeel van het discogeluid, al wordt het na het derde nummer wat eenzijdig. De structuur van de liedjes zit slim in elkaar; ze zijn volgestopt met breaks en rustpuntjes waarna er extra aangezet wordt. Mooie momenten om extra uit de bol te gaan, en dat gebeurt in Rotown.

Hoe goed de band ook speelt en hoe lekker vet de sound ook is, na een paar songs gaat niet alleen de houding van Craig irriteren, maar ook zijn stem. Het hoge en hese stemgeluid biedt maar weinig variatie. Zijn uithalen doen vermoeden dat er iemand flink op zijn teen trapt. Dit doet afbraak aan de opzwepende discopunk waar de band juist zo sterk in is.

The Sunshine Underground is leuk voor één keer, maar zal nooit groter worden dan dit. Geniet van het moment en ga op zoek naar nieuwe helden, want deze zijn - helaas - vervangbaar.

Foto uit het KindaMuzik archief (door Martijn Booij).

http://www.kindamuzik.net/live/the-sunshine-underground/the-sunshine-underground-2228/14724/
Meer The Sunshine Underground op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-sunshine-underground