• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Original Superstars Of Jazz Fusion/Maceo Parker/Ronny Jordan Trio/Daniel Romeo

Uitstrijkje van Roy Ayers. Hello?
22 juli 2006, Blue Note Festival, Gent

Tekst: Edward Dekeyser

Publicatiedatum: 25 juli 2006

Daniel Romeo speelt basgitaar met de verbetenheid van een bezetene. Zijn muziek wordt gesmaakt door een hoop funkateers die al vroeg uit het bed zijn. Klinkt dit als muziek voor mensen die voor het plezier educatieve video's basgitaar bekijken? De funkateers gewagen toch van een geslaagd optreden, en inderdaad, het curriculum vitae van de man duidt erop dat hij een snel te ontdekken Belg uit Charleroi is.

Gitarist Ronny Jordan [foto links] is een pak kalmer en meer gepolijst. Hier speelt hij in trio-vorm, met een spaarzame drummer en een Hammond-speler, die de muziek sexy verder stuwt met bastoetsen. Ronny Jordan is al jaren de koning van de gladde jazz-soul, en moeiteloos bevestigt hij vanmiddag dat dit nog wel even zo zal blijven.
Volleerd laat hij een versie van een stuk van Toots Thielemans zijn set in sijpelen, of maakt hij een nette bewerking van Sades 'Smooth Operator'. Je ziet hem heimelijk denken dat hij die bijnaam eigenlijk verdiend had.

De Born To Jazz Movement - dj-collectief uit Kortrijk - moet de brokken aaneen lijmen. Veel eighties-funk weer, maar toch voelde de platenkeuze relevanter aan voor de huidige tijdsgeest dan de meeste optredens die we vanavond zouden zien.

The Original Superstars Of Jazz Fusion zijn een acidjazz supergroep. Vergelijk het een beetje met een bende voetballers die al 25 jaar vriendschappelijke wedstrijden spelen, in steeds dezelfde opstelling. Met het verschil dat wij dachten dat muzikanten rijpen met de tijd, en voetballers niet.
Op papier kon deze ploeg tekenen voor een op voorhand gewonnen match. Met supersterren als Lonnie Liston Smith (keyboards), Ronnie Laws (saxofoon, ex-Earth, Wind & Fire), Wayne Henderson (trombonist van de Jazz Crusaders) en vibrafonist Roy Ayers [foto rechtsbeneden] in de gelederen, kan immers niets misgaan.

Dachten wij. Het keyboard van de legendarische Lonnie Liston klinkt even amechtig als de man er zelf uitziet. Even willen we dat nog vriendelijk onder de mat van de respectabele leeftijd vegen. Wat dan gebeurt, valt echter niet goed te praten; toeschouwers bekijken elkaar vertwijfeld en zoeken steun bij elkaar. Een hemeltergend slechte bewerking van Lionel Ritchies 'Hello' wordt breed over het nietsvermoedende publiek uitgesmeerd. Vergelijk het met zo'n geavanceerd 'vriendelijk' stroopwapen, dat de aanwezigen vastlijmt op de plek waar ze staan. Het hele publiek onbewogen in ongeloof voor dit verschrikkelijke schouwspel. Is dit de grote Roy Ayers?

Neen, dé Roy Ayers is de man die ons toch bij het nekvel grijpt met een zalige afro-fusion uit het legendarische album dat hij ooit opnam met Fela Kuti: '2000 Black'. Of met een stomende funkbewerking van Incognito's 'Always There'. Of wanneer hij, bijna onhoorbaar, over zijn vibes ruist om intro en outro bij te kleuren. Maar niet in die verschrikkelijke ballads, godbetert.
De zwaarlijvige Wayne Henderson geeft present in koksmuts en -schort, beide in zebramotief. Jean Carne, de zangeres, is een klassedame die haar soul een te glimmende Las Vegas-tint meegeeft. "Ben je dan weleens in Las Vegas geweest?", vraagt een verontwaardigde fan mij. "Neen, net daarom", mok ik in mijzelf verder.

Alsof ze het zelf beseft, verwent ze wel onze oren met een hemels geïmproviseerd scatje, versgeplukt uit die olijfboompjes in de tent verspreid. Noblesse oblige.
Zeker voor de drummer Lee Pearson, die in een drumsolo van tien minuten achtereenvolgens zijn petje opzet en afneemt, met één hand drumt, zijn andere drumstick dwars over zijn hoofd legt, verder drumt met één hand, dan schrijlings met de andere hand achter de rug verder drumt, om dan kruiselings met twee handen achter de rug verder te gaan, van zijn krukje af te springen het podium op, alles op het podium te bespelen met zijn drumsticks, om dan weer plaats te nemen achter het drumstel en te doen alsof er niets gebeurd is. Zonder ook maar een kwartmaat te missen, welteverstaan. Petje af.

Ook voor Maceo Parker [foto rechtsboven], referentiesaxofonist in alles wat naar funk ruikt. Niet zijn eerste doortocht op het Blue Note-festival. Muzikanten allemaal netjes in zwart pak, Maceo zelf voorop, regelmatig met de handdoek in de weer om zweetparels van het hoofd te wrijven. Funk ruikt nu eenmaal naar zweet.
Eerst nog wat aan het zoeken middels een handjevol jazz-fusion, ingehouden, met een mooie rol voor de Würlitzer. Dan trefzeker, met krachtig geplaatste saxofoonsolo's en brede uithalen van trombonist Greg Boyer. En soulful in zang, zonder overdadige glitter, in bewerkingen van onder meer werk van Ray Charles. Iedereen aan het dansen, het zou een belediging zijn geweest voor de man mocht dit niet gebeurd zijn. Een waardige afsluiter die de bezoekers in hun waarde laat. Of ze nu gekomen zijn voor jazz, voor funk, voor kwaliteit of voor feest. Dit diverse amalgaam van bezoekers maakt ook net een van de pluspunten uit van het festival, een fijne bijwerking van de diverse aanpak en programmering van de organisatie.

Volgend jaar wordt het reeds aangename feestdorp opgeleukt met een nieuwe attractie. Een schandpaal - gesponsord door een modern online muziekblad - zal worden ingericht teneinde er de onverlaten aan vast te ketenen die ons nog herinneren aan het 'Hello'-moment tijdens Roy Ayers. Gebruik nooit meer het woord 'hello' op het Blue Note Records Festival, zeg voortaan 'hoe gaat het', 'goedendag' of 'schild en vriend'.

Fotografie: Jos L. Knaepen

http://www.kindamuzik.net/live/the-original-superstars-of-jazz-fusion/original-superstars-of-jazz-fusion-maceo-parker-ronny-jordan-trio-daniel-romeo/13532/
Meer The Original Superstars of Jazz Fusion op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-original-superstars-of-jazz-fusion